the muppet show girls

Παρατηρώ τις τελευταίες μέρες τα πρόσωπα των συμπολιτών μου. Στο μετρό, τα καταστήματα, τους δρόμους. Μετά τον διεθνή διασυρμό. Και εν αναμονή όλων εκείνων που ακόμα έχουμε να ακούσουμε. Και βλέπω. Ηττοπάθεια. Γκρίνια. Σκύψιμο. Απάθεια.
Α ναι. Και απαισιοδοξία. Εμποτισμένα όλα μαζί στις κινήσεις μας, στα λόγια μας, στα γραπτά μας. Μια Αφροδίτη ως το κάλλος και μια χειρονομία ως η σαπίλα. Και φυσικά το αστείο της υπόθεσης των αποζημιώσεων. Τις προσωπικές μας αποζημιώσεις που χρωστάμε σε αυτή τη χώρα αδιάφορα σφυρίζοντας, τις παραγράφουμε.
Διαβάζω το άρθρο του Παντελή Μπουκάλα στην Καθημερινή.
Αυτή είναι η Ελλάδα; Ένα άλλοθι για μετριότητες; Ένα άλλοθι για τους μικροαστικούς εγωϊσμούς μας; Ένας λαός και οι πολίτες της χύμα στο κύμα; Μήπως βολευόμαστε χρόνια τώρα;
Βαυκαλιζόμαστε με ξεπερασμένα μεγαλεία, καταπίνουμε τετριμμένη τέχνη, καταναλώνουμε αδιάφορα το δε βαριέσαι της αδράνειας των άλλων, πνίγουμε ό,τι νέο κι ανεξάρτητο μπορεί να προκύψει για χάρη της κλίκας μας, αρνούμαστε πεισματικά να αποδεχθούμε συενργασίες για την επίτευξη καλύτερων αποτελεσμάτων, ευωδιάζουμε μπόχα μπαγιατίλας και μιζέριας. Και γκρίνιας. Ατελείωτης γκρίνιας. Γιατί ως γνωστόν...φταίνε πάντα οι άλλοι. Εγώ; Εγώ είμαι συνεπής και δε ξεκουνιέμαι από τη θεσούλα μου. Θεσούλα. Πάει να πει ζωούλα. Υποκοριστικά σαν παιχνιδάκια γιατί αγαπήσαμε το greed capitalism.
Η ύφεση δεν είναι μόνο οικονομική. Σιγά το νέο. Το να αποδεχθείς ότι κάτι βρωμάει και σαπίζει επικίνδυνα είναι απλά μια διαπίστωση. Piece of cake. Το να αναζητήσεις τη λύση, προϋποθέτει αλλαγή. Και κυρίως, επίπονες προσωπικές αλλαγές. Ξεβόλεμα, αποδοχή των σφαλμάτων μας. Και έλεγχος της ασυδοσίας μας.
Το να μεμψιμοιρώ δεν είναι του χαρακτήρα μου. Για αυτό κι επιλέγω να συναναστρέφομαι με εκείνους τους Έλληνες που απομακρύνθηκαν νωρίς από τη σαπίλα. Εκείνους τους νέους που αναζητούν ακόμα το φως, ακόμα και μέσα στο μαύρο που επικρατεί. Επίμονα ρομαντικών με καθαρές ψυχές και σταθερά βήματα στη γη. Ο Νικήτας, ο Κωνσταντίνος, η Ειρήνη, η Έλενα, ο Νίκος, ο Αντώνης. Στον τομέα του ο καθένας διαφέρει. Έχουν πάψει εδώ και καιρό να κολυμπάνε με το ρεύμα. Με προσωπικό κόστος ενίοτε. Μα με μια εσωτερική δύναμη που τους κινητοποιεί προς την ίδια κατεύθυνση. Κι αυτή είναι η ελπίδα μου, η τελευταία που απέμεινε. Οι όμορφοι άνθρωποι. Ψάξτε τους και ανακαλύψτε το πραγματικό ταλέντο τους. Όχι εκείνου του δήθεν ταλέντου των κακέκτυπων αντιγραφών και των χιλιοειπωμένων λέξεων. Δε θα δυσκολευτείτε να τους βρείτε δίπλα σας. Η πορεία τους είναι αυθεντική και δίχως ψεύτικες υποσχέσεις και γλαφυρά στολίδια. Θα σας μιλήσουν καθαρά και όμορφα. Και κυρίως, ακριβώς επειδή ξέρουν ποιοι είναι, δε θα σας φορτώσουν στιγμή το καλάμι του εγωϊσμού και του ναρκισσισμού τους. Γιατί έχουν συναίσθηση του σεβασμού στον διπλανό τους. Αν μη τι άλλο. Σαμάνοι και πολίτες του κόσμου ταυτόχρονα.


υγ. Η τελευταία ταινία του Clooney με εξέπληξε ευχάριστα. Όσοι δεν την είδατε ακόμα, επιλέξτε καλή παρέα και κλειστείτε σε μια σκοτεινή αίθουσα. Πριν η πρώιμη άνοιξη μάς κλείσει το μάτι πονηρά για περιπάτους στην πόλη. '-)

Επειδή είναι ανεπανάληπτη. Και μοναδική. Και ηθοποιός με όλη τη σημασία της λέξεως.
Κι όσα βραβεία κι αν πάρει, ξέρει να γελά με την καρδιά της.


Watch CBS News Videos Online

Από τα λίγα δώρα που αν και έφτασε στην ώρα του (και το άνοιξα κατά τις οδηγίες του το πρωί) το μοιράζομαι με άλλους. Ευχές σε όλες κι όλους, για μέρες γεμάτες υγεία και αγάπη.


So, another year that I will be desperately waiting for Santa to bring me the keys to a penthouse in the Upper East Side. Damn freaking recession! Am I asking that much?


Anyway, I believe you have not been a naughty girl, hence here are my gifts for you.


1.

This is for the happy few only. Do not share it with anyone. And yes, I was at Saint Anne's Warehouse and yes that was one of the best theatrical experiences in my life. And yes, Meryl Streep is a goddess and Kaufman a weirdo. I hope you will enjoy it.



http://www.youtube.com/view_play_list?p=251D1FA03E68C95F




2.

Well, I think the title says it all really. Music that doesn't suck. Load your iPod and float into some warm and fuzzy music. Alone or with friends or lovers.


http://hahaclever.tumblr.com/page/7


3.

My re-editing on Goldin's latest photoshoot for VMAN magazine.








This is it.

Santa was here!
Happy now?







υγ. Ο Cpil, o Dimhap και οι υπόλοιποι της παρέας "μυρίζουν" τα φρέσκα καλούδια του Ίντερνετ και τα σερβίρουν καθημερινά. Εδώ.
http://phresh.gr/





Και το δωράκι μου για την αρχή τους :)

Drôles de Noëls 2009 - Spectacle d'ouverture - Pixel Events from Pixel Events on Vimeo.

Ο Robin μού στειλε κι ενημερωτικό ότι πήγε τέλεια.
Με καθυστέρηση μιας βδομάδας, χωρίς να έχω συνέλθει ακόμα (από τα ευχάριστα)
τοποθετώ μικρό χαλικάκι σε αυτή την μέρα των bloggers ανά την υφήλιο.
Λίγα λόγια. Πράξεις κυρίως στην καθημερινότητά μας.

Δεν έχω ζήσει προσωπικά πιο άνευρη και ανιαρή προεκλογική περίοδο.
Μέρες τώρα νιώθω ότι συμμετέχω σε θίασο ενός έργου που θα δω από κάποιο εξώστη.
Καταπίνω ίδιες κουβέντες. Χιλιοειπωμένες. Στείρες. Λίγες. Κουρασμένες.
Από τα ίδια άτομα. Δε θα καταφέρω ποτέ μου να τα πω πρόσωπα. Το πρόσωπο έχει κάτι το ιερό. Ετούτοι εδώ έχουν πουλήσει ό,τι ιερό είχανε για να τσεπώσουν λιγάκι εξουσία και χρήμα για να ικανοποιήσουν τα ζωώδη ένστικτά τους. Δεν τους τσουβαλιάζω όλους.
Ίσως και να καταλαβαίνω γιατί οι πολιτικοί που κυριαρχούν την τελευταία 25ετία είναι του συγκεκριμένου φυράματος. Είναι κομμάτι μας κι ας μη μας βολεύει η αλήθεια αυτή.

Σκέφτομαι ξανά τι έγινε το αίμα που έβραζε σχεδόν ένα χρόνο πριν. Και πλέον καταλήγω
ότι ήταν μέρος του δράματός μας κι αυτό. Κωμωδία και ιλαροτραγωδία μαζί. Το σύνδρομο της υπερβολής μας. Αραδιάζουμε ωραίες λεξούλες και όταν φτάνουμε στο σημείο το δύσκολο, εκεί που καλούμαστε να αναμετρηθούμε με την πάρτη μας και τη θέση μας στην κοινωνία, ξεμένουμε από βενζίνη. Ποτέ μας δεν ενδιαφερόμαστε για το συλλογικό. Ο ευατούλης μας και πως να περάσουμε καλά εμείς. Σήμερα. Το σπιτάκι μας, η δουλίτσα μας, το οτομπιάνκι μας, η μάσα μας και οι άλλοι ας κάνουν ό,τι καταλαβαίνουν. Και όταν θέλουμε να τα βγάλουμε πέρα στα δύσκολα ακολουθούμε την τακτική - κατάλοιπο της οθωμανικής περιόδου. Οσφυοκαμψία, μπαξίσι, αυλικοί, λοβιτούρα.
Αν αναλογιστούμε αυτά κι άλλα πολλά ακόμα δεν θα αναρωτιόμαστε για τα κόμματα που διεκδικούν τη ψήφο μας σε τούτες τις πιο άχρωμες εκλογές.
Το κόμμα που αποχωρεί στηρίχτηκε στον εγωϊσμό του καταλληλότερου, άφησε σημάδια που θέλουν χρόνια επούλωσης, αν και είχε υποσχεθεί επανίδρυση. Το κόμμα που έρχεται προσπαθεί να στηριχθεί στο πρόσωπου του αρχηγού του γιατί η εικοσαετία που χαράκωσε την Ελλάδα δεν είναι μεν νωπή, αλλά τα αποτελέσματά της είναι παρόντα ακόμα και σήμερα. Για τα δυο μεγάλα κόμματα είναι ενδεικτικά και τα ψηφοδέλτια. Με μια μικρή διαφοροποίηση εκείνου της επικρατείας του Πασοκ, και τα δυο κόμματα επέλεξαν τους ίδιους παλαιάς κοπής πολιτικούς. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να δω κάποια στιγμή μέσα στη Βουλή τον Κωνσταντίνο Σέκερη να καταθέτει νομοσχέδια για την παιδεία, τη Νίκη Γουλανδρή να μεριμνά για το περιβάλλον και τόσους άλλους ταλαντούχους που δεν καβαλήσανε καλάμια και ξέρουν να συνεργάζονται. Αλλά ας το ξεχάσω κάτι τέτοιο. Δεν βολεύει τους βολεμένους. Και ο νοών νοείτω.
Για τα υπόλοιπα κόμματα πάλι, το κομμουνιστικό μου θυμίζει τις γυναίκες της Καρπάθου στην Όλυμπο. Συνεπείς με την παράδοση, εκτός τόπου και χρόνου εν έτει 2009, η αριστερά στην πιο light έκδοσή της μετράει συνιστώσες και αγκομαχεί με υποδαυλισμούς και ο λαϊκισμός του πιο επικίνδυνου κόμματος μέσα στη Βουλή υπολογίζει στην l etait c est moi εκδοχή του αρχηγού του και στην αυξανόμενη τάση ξενοφοβίας, θαρρείς κι αυτός ο τόπος έπαθε ξαφνική αμνησία από τις προσφυγιές που φέρει στο κορμί του.

Η απαξίωση των κομμάτων είναι αποτέλεσμα της πολιτικής ενασχόλησής του καθένα μας.
Έχουμε παύσει εδώ και καιρό να είμαστε Άνθρωποι. Γεμίσαμε κοράκια και γεράκια.
Και πονηρούς πολιτευτές. Από εκείνους που έχουν σταματήσει να κυνηγάνε φοιτητριούλες που έλεγε κάποτε ο Σαββόπουλος και τρέχουν λυσσασμένα πίσω από την καρέκλα της εξουσίας ενός αθεράπευτα απαθή λαού. Είναι ανάγκη να τους κάνουμε το χατήρι;
Σε αυτές τις εκλογές θα ψηφίσουμε το μη χείρον.
Έτσι είναι κι επίκαιρη η ψήφος. Εν μέσω γρίπης των χοίρων.

Επειδή για όλα φταίνε οι γκόμενες που λέει κι ο Μούτσης χαρείτε




τις πρώην











και τις επόμενες










Γιατί ως γνωστόν με το χέρι στην τσέπη η μεσαία τάξη περιμένει λιγάκι να λουφάξει.

Θα επανέλθω στον πολιτικό πολιτισμό.
Συμβουλή προς τους μετέχοντες του προεκλογικού "αγώνος":
Μη ξεχνάτε τη γρίπη των χοίρων.
Κοινώς καλές οι χαιρετούρες, τα φιλιά και οι αγκαλιές, αλλά οι υποψήφιοι βολευτές σας είναι πρώτης τάξεως φορείς μικροβίων. Επίσης προσοχή στο σάλιωμα φακέλων. Όχι τίποτα αλλά ο Αβραμόπουλος θα χαίρεται που παρήγγειλε τόσες ποσότητες φαρμάκων και θα εμφανιστεί ως Μαρία Τερέζα να θεραπεύει αρρώστους.