Δεν έχω ζήσει προσωπικά πιο άνευρη και ανιαρή προεκλογική περίοδο.
Μέρες τώρα νιώθω ότι συμμετέχω σε θίασο ενός έργου που θα δω από κάποιο εξώστη.
Καταπίνω ίδιες κουβέντες. Χιλιοειπωμένες. Στείρες. Λίγες. Κουρασμένες.
Από τα ίδια άτομα. Δε θα καταφέρω ποτέ μου να τα πω πρόσωπα. Το πρόσωπο έχει κάτι το ιερό. Ετούτοι εδώ έχουν πουλήσει ό,τι ιερό είχανε για να τσεπώσουν λιγάκι εξουσία και χρήμα για να ικανοποιήσουν τα ζωώδη ένστικτά τους. Δεν τους τσουβαλιάζω όλους.
Ίσως και να καταλαβαίνω γιατί οι πολιτικοί που κυριαρχούν την τελευταία 25ετία είναι του συγκεκριμένου φυράματος. Είναι κομμάτι μας κι ας μη μας βολεύει η αλήθεια αυτή.

Σκέφτομαι ξανά τι έγινε το αίμα που έβραζε σχεδόν ένα χρόνο πριν. Και πλέον καταλήγω
ότι ήταν μέρος του δράματός μας κι αυτό. Κωμωδία και ιλαροτραγωδία μαζί. Το σύνδρομο της υπερβολής μας. Αραδιάζουμε ωραίες λεξούλες και όταν φτάνουμε στο σημείο το δύσκολο, εκεί που καλούμαστε να αναμετρηθούμε με την πάρτη μας και τη θέση μας στην κοινωνία, ξεμένουμε από βενζίνη. Ποτέ μας δεν ενδιαφερόμαστε για το συλλογικό. Ο ευατούλης μας και πως να περάσουμε καλά εμείς. Σήμερα. Το σπιτάκι μας, η δουλίτσα μας, το οτομπιάνκι μας, η μάσα μας και οι άλλοι ας κάνουν ό,τι καταλαβαίνουν. Και όταν θέλουμε να τα βγάλουμε πέρα στα δύσκολα ακολουθούμε την τακτική - κατάλοιπο της οθωμανικής περιόδου. Οσφυοκαμψία, μπαξίσι, αυλικοί, λοβιτούρα.
Αν αναλογιστούμε αυτά κι άλλα πολλά ακόμα δεν θα αναρωτιόμαστε για τα κόμματα που διεκδικούν τη ψήφο μας σε τούτες τις πιο άχρωμες εκλογές.
Το κόμμα που αποχωρεί στηρίχτηκε στον εγωϊσμό του καταλληλότερου, άφησε σημάδια που θέλουν χρόνια επούλωσης, αν και είχε υποσχεθεί επανίδρυση. Το κόμμα που έρχεται προσπαθεί να στηριχθεί στο πρόσωπου του αρχηγού του γιατί η εικοσαετία που χαράκωσε την Ελλάδα δεν είναι μεν νωπή, αλλά τα αποτελέσματά της είναι παρόντα ακόμα και σήμερα. Για τα δυο μεγάλα κόμματα είναι ενδεικτικά και τα ψηφοδέλτια. Με μια μικρή διαφοροποίηση εκείνου της επικρατείας του Πασοκ, και τα δυο κόμματα επέλεξαν τους ίδιους παλαιάς κοπής πολιτικούς. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να δω κάποια στιγμή μέσα στη Βουλή τον Κωνσταντίνο Σέκερη να καταθέτει νομοσχέδια για την παιδεία, τη Νίκη Γουλανδρή να μεριμνά για το περιβάλλον και τόσους άλλους ταλαντούχους που δεν καβαλήσανε καλάμια και ξέρουν να συνεργάζονται. Αλλά ας το ξεχάσω κάτι τέτοιο. Δεν βολεύει τους βολεμένους. Και ο νοών νοείτω.
Για τα υπόλοιπα κόμματα πάλι, το κομμουνιστικό μου θυμίζει τις γυναίκες της Καρπάθου στην Όλυμπο. Συνεπείς με την παράδοση, εκτός τόπου και χρόνου εν έτει 2009, η αριστερά στην πιο light έκδοσή της μετράει συνιστώσες και αγκομαχεί με υποδαυλισμούς και ο λαϊκισμός του πιο επικίνδυνου κόμματος μέσα στη Βουλή υπολογίζει στην l etait c est moi εκδοχή του αρχηγού του και στην αυξανόμενη τάση ξενοφοβίας, θαρρείς κι αυτός ο τόπος έπαθε ξαφνική αμνησία από τις προσφυγιές που φέρει στο κορμί του.

Η απαξίωση των κομμάτων είναι αποτέλεσμα της πολιτικής ενασχόλησής του καθένα μας.
Έχουμε παύσει εδώ και καιρό να είμαστε Άνθρωποι. Γεμίσαμε κοράκια και γεράκια.
Και πονηρούς πολιτευτές. Από εκείνους που έχουν σταματήσει να κυνηγάνε φοιτητριούλες που έλεγε κάποτε ο Σαββόπουλος και τρέχουν λυσσασμένα πίσω από την καρέκλα της εξουσίας ενός αθεράπευτα απαθή λαού. Είναι ανάγκη να τους κάνουμε το χατήρι;
Σε αυτές τις εκλογές θα ψηφίσουμε το μη χείρον.
Έτσι είναι κι επίκαιρη η ψήφος. Εν μέσω γρίπης των χοίρων.