" Το ξέρω, το 'χεις σιχαθεί το θέμα, αλλά η αγορά δομημένων ομολόγων από τα ταμεία ήταν μια προαποφασισμένη κίνηση της κυβέρνησης για να εμφανιστεί μικρότερο δημόσιο έλλειμμα και μικρότερο έλλειμμα στα ταμεία, ώστε να βγει μια ώρα αρχίτερα η χώρα από την επιτήρηση. Χέστηκες. Το ξέρω, αλλά τα λεφτά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν και οι δικές σου εισφορές στο ταμείο σου.
Τι να κάνουμε τώρα;

Το ξέρω, αλλά άμα κάθεσαι απαθής και μοιραίος και παρακολουθείς απλώς χωρίς να βγαίνεις στο δρόμο να διαμαρτυρηθείς συνέχεια, θα σε έχουν μονίμως στην ανέχεια.

Έτσι κι αλλιώς θα σε έχουν;

Τι να σου κάνω. Την έννοια της πάλης και της αξιοπρέπειας τη μαθαίνεις από μικρός στο σπίτι σου ή στο πεζοδρόμιο.

Αλλά, τι σου φταίνε κι οι άλλοι γύρω, που ξεσηκώνονται κι είναι λίγοι για να νικήσουν για όλους;

Σωστά. Πάνω στο αίμα των άλλων είναι χτισμένο το 8ωρο, το 5νθήμερο και οι συμβάσεις. "

(Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης, Ελευθεροτυπία,27.05.07)

Και δεν είναι μόνο για τα δομημένα. Δεν είναι μόνο οι συμβάσεις.

Είναι για τις μικρές καθημερινές μας μάχες. Για όσα αποφασίζουν άλλοι. Για εμάς.

Χωρίς εμάς.

Για την αντιγραφή

Π.