Ή εναλλακτικός τίτλος 'Με ένα ποδήλατο στο Αρσάκειο'

Καλά δεν έφτασα μέχρι εκεί με ποδήλατο, αλλά τις μέρες που άφησα εγκεφαλικά κύτταρα εκεί υπήρχε κι ένας ποδηλατικός αγώνας.

Την πρώτη μέρα αναζητώντας το λεωφορείο (ναι δεν έχω συνηθίσει ακόμα όλες τις γραμμές) και αφού πήρα το σωστό μεν, αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση, έβλεπα το Μέγαρο Μουσικής,τη ΓΑΔΑ να με προσπερνούν, αντί να αντικρίζω τουλάχιστον μερικά...πευκάκια. Πλησιάζοντας τον οδηγό που φορούσε αεροδυναμικά γυαλιά του Leo και ζούσε στο δικό του Matrix,τον ρωτώ αυθόρμητα: Πού πάμε; (Ακόμα αναρωτιέμαι που έμπλεξαν οι νευρώνες μου και πέταξαν τέτοια καφρίλα). Η απάντηση με επανέφερε στα ίσα: Εσύ πού θες να πας κοπελιά;
Με τα πολλά έφτασα στην αφετηρία, αντιμετωπίζοντας το ταξίδι μέχρι...την Κάνιγγος και ξανά πίσω στο Ψυχικό με χαμόγελο.
Πλησιάζοντας προς το Αρσάκειο για τις εξετάσεις,με άλλους δέκα ολίγον τι έξω από τα νερά μας,γνώρισα και τη Μαρία. Εκείνη θα έδινε για υποτροφία διδακτορικού στη χημεία, εγώ για μεταπτυχιακό στο marketing. Εντελώς άλλη φιλοσοφία, αλλά μάς ένωνε η Θεσσαλονίκη. Εντελώς ανίδεη για τη διαδικασία, και ως γνωστόν στο...χαλαρό, άκουγα τη Μαρία για την τρέλα που επικρατεί στις εξετάσεις υποτροφιών του ΙΚΥ. Με τα πολλά ανάλαφρα που άκουσα, φθάσαμε στο Αρσάκειο.
Πάνω από χίλια άτομα, απόφοιτοι όλων σχεδόν των ειδικοτήτων,στο προαύλιο, συζητούσαν σε πηγαδάκια, αγόραζαν νεράκι από το περίπτερο που είχε προνοήσει με ένα ολάκερο ψυγείο μόνο με τα πολυπόθητα μπουκαλάκια, ετοιμάζονταν για το μετέωρο βήμα τους. Μια υποτροφία εξωτερικού ή εσωτερικού, η οποία από πολλούς θεωρείται άπιαστος στόχος.
Η πλήρης αλήθεια είναι ότι με όσους συζήτησα μου έλεγαν πως είναι η πλέον δύσκολη διαδικασία, με άπειρη ύλη διαβάσματος, με έντονο ανταγωνισμό για μόλις μία άντε το πολύ δύο θέσεις στην Ελλάδα. Δεν είχα διαβάσει και το είχα πάρει απόφαση πως θα ήταν για μένα κάτι σαν το crash test. Μια εμπειρία για να είμαι προετοιμασμένη για την επόμενη φορά.Έτσι απαλλάχτηκα από το βραχνά του άγχους νωρίς. Ευχήθηκα καλή επιτυχία και στη Μαρία που μου μετέδωσε το χαμόγελό της και ανέβηκα την ιστορική κλίμακα του Αρσάκειου στον τρίτο. Τελευταία αίθουσα, με παράθυρα ανοιχτά και τους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους να είναι ήδη στη θέση τους. Μπήκα μέσα με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά,φύσει χαρούμενη, ακόμα και στους διαγωνισμούς. Και έπεσα πάνω σε μια νεκρική σιγή, μια παγωμάρα και μια τόσο ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που καθώς περνούσα τα μπροστινά θρανία, για να θρονιαστώ στο προτελευταίο(το τελευταίο ήταν κατοχυρωμένο ήδη) ένιωθα ριπές ηλεκτροφόρων ματιών να πέφτουν πάνω μου. Είπαμε ρε παιδιά, ανταγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλο, αλλά έλεος δε είμαστε και εχθροί στο πεδίο της μάχης.
Τα πρώτα θέματα δόθηκαν. Ποια θέματα δηλαδή ένα ήταν, αλλά γέμισα τελικά επτά σελίδες αναφοράς. Ούτε δοκίμιο να 'γραφα. Και με μια συμβουλή από τον εισηγητή του θέματος.
-Να ξέρετε ότι καλό γραπτό περιέχει μέσα και references. Με το σύστημα Harvard,βέβαια.
Τον κοίταξα λίγο κάπως, ενώ η απέναντί μου γέλασε.
Αυτό ήταν. Ο καθηγητής την είδε και εκφώνησε το εξής αμίμητο.
-Κοπελιά, ξέχνα όσα ήξερες. Πάτε για μεταπτυχιακό και πρέπει να ξέρετε να γράφετε references κατά Harvard.
Αφού έφαγα τον πρώτο πάγο, αναρωτιόμουν γιατί διάβασα μόνο τρία βιβλία από τη σχολή μου και δεν άνοιξα κανένα άλλο ρημάδι. Για τα τρία μαθήματα που θα δίναμε.
Ευτυχώς θυμόμουν μόνο το όνομα του Brown και μια πρόσφατη εργασία του για το μεταμοντέρνο marketing και το έβαλα περήφανο να στέκει στο τέλος, μετά από τα βερμπαλιστικά που ανέλυσα.
Οι άλλες δυο μέρες ήταν ίδιες. Το ίδιο κάψιμο. Μόνο που μιλώντας με τον νεαρό που μου πήρε το τελευταίο θρανίο, ανακαλύψαμε ότι στις πιο αυστηρές εξετάσεις αυτής της χώρας, η κινητή τηλεφωνία διαγωνιζόταν και αυτή. Για την ταχύτητα αποστολής θεμάτων μέσω κινητού, μια νέα υπηρεσία, που προσφέρουν τα Blackberry. Ο τύπος στο απέναντι τελευταίο έκανε τόσο συχνές επισκέψεις στην τουαλέτα που ακόμα κι εγώ που κατέβαζα δύο δύο τα μπουκαλάκια νερού, δεν είχα τέτοια τάση. Την τελευταία μέρα, δεν άντεξα. Καθώς είχε πάει για άλλη μια φορά στο μέρος, έχοντας τελειώσει η ίδια, έκανα παράπονα στην επιτηρήτρια. Εκείνη κάνοντας την ανίδεη, και αντί να ψάξει το κινητό του, έκανε την πιο βλακώδη ερώτηση που έχω ακούσει:
-Έχεις κινητό;
Για να λάβει την απάντηση:
-Όχι.
Και εκεί τελείωσε το ivestigation.
Καλά είναι δυνατόν, να ρωτάς κάποιον αν έχει κινητό, για να ελέγξεις αν αντιγράφει, και παίρνοντας την απάντηση όχι,να μην αναρωτιέσαι πώς κάποιος marketer δεν έχει κινητό;
Αφού έφθασε στο κόκκινο η πίεση, αφού η κυρία δεν τον έβαλε στη θέση του, του πέταξα:
-Τουλάχιστον φίλε, του χρόνου που θα 'σαι εδώ, βάλε στο αθόρυβο τα πλήκτρα. Να μην ενοχλούνται και οι άλλοι βρε!
Αφού δεν είχα και πολλές προσδοκίες από την απόδοσή μου, άκουγα τους υπόλοιπους που στο μεταξύ ανοίχτηκαν. Με το παιδί από το investigation group βάζαμε στοιχήματα ποιος θα πάρει τις δυο υποτροφίες. Συμφωνούσαμε σε δυο κοπελιές που έδειχναν σίγουρες. Μια εξ αυτών μάλιστα την πρώτη κιόλας μέρα μου ΄πε με άνεση πως είχε γράψει στα σίγουρα σε ένα θέμα κρίσεως. Πώς είσαι σίγουρη, αφού είναι κρίσεως, καλή μου; Sorry κιόλας, αλλά μου την σπάει όταν το παίζουν τόσο σίγουροι για κάτι τόσο αβέβαιο και υποκειμενικό.
Έφυγα από το Αρσάκειο βέβαιη πως του χρόνου θα ξανανηφορήσω με το σωστό λεωφορείο και με περισσότερα βιβλία στον εγκέφαλό μου. Στο γυρισμό μια τεράστια χελώνα βολτάριζε καταμεσίς του δρόμου, όταν επενέβη το χέρι μου και την άφησε σε κάτι χορταράκια στο πεζοδρόμιο.
Δέκα μέρες μετά, στις 2 τα ξημερώματα, σε ένα συνηθισμένο σερφάρισμα στο internet, θυμήθηκα την χελώνα. Ξανά. Γιατί απλά δε θα την ξαναέβλεπα του χρόνου. Όπως και δεν υπήρχε πιθανότητα να πέσω πάνω στον Leo του ΟΑΣΑ...

Π.