Ο Αγαπημένος με κοίταξε με συμπόνια και μου είπε:
"Πώς μπορείς και συνεχίζεις να ζεις χωρίς εμένα;
Του είπα: "Στο ορκίζομαι σαν ψάρι έξω από το νερό"
Μου είπε: "Τότε γιατί κρατιέσαι τόσο γερά στην άνυδρη γη";

Όλη η ευτυχία του κόσμου
δεν θα μου γιάτρευε εύκολα αυτόν τον πόθο.
Η μόνη γιατρειά είναι ο Αγαπημένος.
Σκέφτηκα: Πόσα λόγια θα του πω όταν τον συναντήσω.
Τον είδα και δεν έβγαλα μιλιά.

Δίχως Αγάπη
όλη η Λατρεία είναι ένα ασήκωτο βάρος,
ο χορός αγγαρεία,
η μουσική σκέτος θόρυβος.
Ναι όλη η βροχή του ουρανού πέφτει μέσα στη θάλασσα
μα δίχως αγάπη
ούτε μια σταγόνα δεν γίνεται μαργαριτάρι.

Μου φτάνει που σε βλέπω να χαμογελάς.
Μου φτάνει το τραγούδι που ακούω στον ήχο του ονόματός σου.
Γιατί με σκοτώνεις με τα θανατερά σου βέλη όταν και μόνο
η σκιά από το μαστίγιό σου μού φτάνει;

Το καθαρό του νερό ξέπλυνε την καρδιά μου
Δίχως αγκάθια ανθίζει τώρα η αγάπη μου.
Ακούω πως υπάρχει μια πόρτα
που ανοίγει, από την μια καρδιά στην άλλη.
Αλλά αν δεν υπάρχει τοίχος,
πώς μπορεί να υπάρχει πόρτα;

Ο Τζελαλαντίν Ρουμί τον τραγούδησε τον Έρωτα, αντάμα με τόσους στο πέρασμα του χρόνου. Κι είναι τόσα που τον υμνούν. Και τόσα που τον καταδικάζουν στην γιορτή της μιας μέρας.
Αιτία χαράς, αιτία πολέμου. Αφορμή για αγρύπνιες, αφορμή για γλέντια ως τα χαράματα.
Ψιθυρίσματα σε ακρογιαλιές, ποδηλατάδες με χαμόγελα, τραγούδια σε μισοσκόταδα, αγγίγματα και ανάσες παθιασμένες, χέρια αχόρταγα τυλιγμένα, ματιές που μένουν για πάντα μέσα σου χαραγμένες.
Το μαζί που αποζητά να αναγεννηθεί. Που έχει πάψει να ρωτά το πώς και το γιατί.
Που του αρκεί μόνο το να είσαι εκεί. Δίπλα και αντάμα ταυτόχρονα.
Το εγώ που αυτόματα γίνεται εμείς. Που ενίοτε γίνεται και μόνο εσύ.
Μονάχα να αφεθεί. Ταξίδι για το δύο το ακριβό να γενεί.

Δεν είχα σκοπό να γράψω αυτήν τη μέρα για τον Έρωτα. Άλλωστε με γεμίζει όλο το χρόνο. Αλλά έχω πάνω στο γραφείο δυο χάρτινα καραβάκια, αποκόμματα εισιτηρίων από τον Παλαιστή. Και πρέπει κάπου να ταξιδέψουν. Μαζί.
Και ένιωθα πως χρωστώ αυτήν την ανάρτηση στην Α.
Καλή μου καρντεσίνα, το ξέρεις καλά τον έρωτα πως αντέχουμε να κοιτάζουμε κατάματα.
Και τον βιώνουμε σε ακαταμάχητο βαθμό. Σάμπως μετριέται και εξηγείται;
Κι αν ενίοτε τον κυνισμό και τη λογική επιστρατεύουμε, είναι γιατί το δίχως άλλο, το εγώ μας με νύχια και με δόντια προστατεύουμε.
Κι αν ακόμα γύρω σου όλα σε φωνάζουν να μείνεις μακριά του, ο Έρωτας είναι τελικά εκείνος που σε επισκέπτεται χωρίς πρόσκληση να του παρέχεις.

Αφιερωμένο καλή μου φίλη