Μερικές φορές δε χρειάζονται πολλά λόγια.

Μερικές φορές δε χρειάζεται επίπλαστη θλίψη.

Μερικές φορές δε χρειάζεται να σκεφτούμε τι θα κάνουμε για
να μη συμβεί την επόμενη φορά.

Μεταξύ μας, εμείς βάλαμε το όπλο στο χέρι του.
Μεταξύ μας, εμείς τον ξεχάσαμε πίσω από ένα chat να παραπονιέται.
Στον 17χρονο Tim και στον επόμενο που θα σηκώσει όπλο μέσα σε σχολείο.

Σύμφωνα με τη Sueddeutsche Zeitung, το φονικό είχε προαναγγελθεί.

Γεμίσαμε ασχήμια.
Ξερνάμε θανατικό.
Και το πιο τραγικό.
17χρονα οπλίζονται με μίσος.
Μισούν το σχολείο, όπως τούς το παραδώσαμε.
Όγκοι πληροφοριών που φορτώθηκαν, παραλείποντας τη δημιουργικότητα και τη χαρά.
Λογικά τεχνοκρατικά μαθήματα, παπαγαλίες που ξεχάσανε την ανάγνωση και τη μάθηση.
Κλείσαμε την ίδια τη ζωή, πίσω από συναρτήσεις στείρες.

Σκοτώνουν τα οράματά τους. Κι όταν δε γίνεται αυτό,
βραχυκυκλώνονται στα κουτάκια που κατασκευάζουν και
δε συμφιλιώνονται ποτέ με το άλλο.
Με τον Άλλο.
Θρέφουμε μισαλλόδοξους ενήλικες.



Ο διάλογος και οι προτάσεις για την Παιδεία παρουσιάζουν ενδιαφέρον.
Θα επανέλθω. Η Αλλαγή χρειάζεται παίδεμα.