Παρακολουθώ τελευταία τις συζητήσεις σε blogs, ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς.
Η οικονομική κρίση, που σημειωτέον δεν έχει κάνει εμφανή τα σημάδια της, είναι το κύριο θέμα και φυσικά όλοι έχουν άποψη. Άλλοι τεκμηριωμένη, άλλοι επιπόλαιη.
Το να αναλύσω σε ένα ποστ τι ακριβώς φταίει δεν είναι τουλάχιστον φρόνιμο.
Εκείνο που με ανησυχεί είναι ότι στην Ελλάδα το κρίσιμο θέμα ακόμα δεν έχει αναλυθεί.
Γνωρίζω ότι μάς ενδιαφέρουν ως λαό πιο σημαντικά θέματα, όπως το κομπολόι του Παλαιοκώστα, η διαφορά του Κώστα και του Γιώργου, τα σκάνδαλα των κομματικών μηχανισμών, η καινούρια διαφημιστική καμπάνια της Cosmote (ναι κι εμένα μου άρεσε το τραγούδι, καθόλου το creative του σποτ, θα το προσεγγίσω σε άλλο ποστ σύντομα) και ο Σάκης. Γνωρίζω λοιπόν ότι αρεσκόμαστε στον μικρόκοσμό μας.
Και ποιος να μιλήσει για το νεοφιλελευθερισμό και την επικείμενη κατάρρευσή του-όσο κι αν θέλουν κάποιοι δεν έχει στείλει ακόμα επιθανάτιο ρόγχο. Ή για τις εναλλακτικές που θα κληθούν να αποφασίσουν τα ισχυρά μέλη του G20. Αυτά είναι βαριά για το στομάχι του Έλληνα που το μόνο που ευχαριστιέται είναι η μικροπολιτική. Σε καμιά περίπτωση η πολιτική.
Από τότε που επικράτησε ο νεοφιλελευθερισμός την εποχή που η Θάτσερ έβαζε τα θεμέλια και αργότερα κάθε μορφή προστατευτισμού ή εμπλοκής του κράτους στην οικονομία και τις επιχειρήσεις θεωρήθηκε εμπόδιο στην ανάπτυξη έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι.
Η πλέον ισχυρή οικονομία των ΗΠΑ παραπαίει κάτω από τη δίνη της κρίσης στην κτηματική αγορά και το ΔΝΤ έχει να επιδείξει πληθώρα λανθασμένων χειρισμών ειδικά στις αναπτυσσόμενες χώρες. Η ειρωνεία είναι ότι οι εκκλήσεις για διαφάνεια προέρχονται τώρα από το ΔΝΤ, το οποίο έχει δεχθεί επί μακρόν κριτικές για την έλλειψη δημοσιότητας εκ μέρους του, και από το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, την πλέον μυστικοπαθή υπηρεσία της κυβέρνησης.
Το εργοστάσιο της Continental κλείνει, τα εργοστάσια της Opel στη Γερμανία(θυγατρική της αμερικανικής General Motors) απαιτούν χρηματοδότηση από το γερμανικό κράτος υπό το φόβο απολύσεων και τα μπόνους των μεγάλων στελεχών στις πολυεθνικές συρρικνώνονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, προσωπικός γνωστός, μέχρι πρότινος υποδιευθυντής μεγάλης πολυεθνικής στο Clichy, αποχωρίστηκε τον προσωπικό του λογιστή, τη βίλα του στα παρισινά προάστια και μέρος των bonus του, όλα παροχές της εταιρείας.
Η απόφαση είναι πολιτική. Αυτό που χρειάζεται είναι πολιτικές για διαρκή, δίκαιη και δημοκρατική οικονομική μεγέθυνση. Ανάπτυξη δεν είναι να βοηθήσουμε λίγους ανθρώπους να πλουτίσουν ή να δημιουργήσουμε μια δράκα άσκοπα προστατευμένων βιομηχανιών που ωφελούν μόνο την ελίτ της χώρας- δεν είναι να εισάγουμε Prada και Louis Vuitton ή Marc Jacobs για τους πλούσιους της πόλης, αφήνοντας τους φτωχούς της υπαίθρου στη δυστυχία τους. Ανάπτυξη και οικονομική ευημερία σημαίνει μετασχηματισμό πρωτίστως των κοινωνιών, βελτίωση της ζωής των πραγματικά φτωχών, να έχει ο καθένας μια ευκαιρία για επιτυχία και πρόσβαση σε περίθαλψη και εκπαίδευση.
Ο αναπτυσσόμενος κόσμος πρέπει να διαδραματίσει το ρόλο που του αναλογεί στη μεταρρύθμιση των διεθνών θεσμών. Εμείς δημιουργήσαμε αυτούς τους θεσμούς και πρέπει να δουλέψουμε για να τους διορθώσουμε. Ο μετασχηματισμός έχει πολλές διαστάσεις-μεταξύ άλλων την αποδοχή της αλλαγής. Να παραδεχτούμε ότι τα πράγματα δεν είναι απαραίτητο να γίνουν όπως γίνονταν επί γενεές. Στα βασικά δόγματα της επιστήμης και του επιστημονικού τρόπου σκέψης, την προθυμία να δεχθούμε κινδύνους που είναι απαραίτητοι για την επιχειρηματική δραστηριότητα. (βλ. J.Stiglitz,1998,"Towards a New Paradigm for Development:Strategies, Policies and Processes)
Διαβάστε τους εύστοχους προβληματισμούς και των Ν.Ξυδάκη και Π.Δούκα, τους οποίους διάβασα τελευταία.

Ελπίζω σύντομα να δημιουργηθεί "στρογγυλή τράπεζα" και στην Ελλάδα με τη συμμετοχή ειδικών και πολιτικών για το θέμα. Ως τότε,θα απολαμβάνω το Suspicious Minds...
Και ο νοών νοείτω.
Καλή εποχή, καλή άνοιξη.