Η αλήθεια είναι ότι μοιράζομαι ανάμεσα σε δυο Μάνους. Τον Χατζηδάκη και τον Λοϊζο. Τα τραγούδια τους και οι μελωδίες τους με μεγάλωσαν κι ακόμα με ταξιδεύουν. Σήμερα την τιμητική έχει ο Μάνος των παιδιών του Πειραιά.
Δεκαπέντε χρόνια μετά το θάνατό του, ο μάγος των αισθήσεων και των παραισθήσεων πρέπει να τα λέει με τον κυρ-Αντώνη. Ο Μάνος του Όσκαρ, ο Μάνος της Μελίνας, ο Μάνος του Τρίτου Προγράμματος και του ρεμπέτικου. Αλλά κι ο Μάνος της επιστροφής καταμεσήμερο στην Εθνική ακουμπισμένη στον ώμο του, των μεσημεριών στη Θάσο κάτω από κληματαριές στο σοφά της αυλής, ενός απογεύματος στο Καρτιέ Λατέν στο Παρίσι αγκαζέ, ενός ξημερώματος σε μια παραλία τέλη Ιούλη, μιας ατέλειωτης Κυριακής καταμεσής του Αιγαίου στο πλοίο για Σαντορίνη.

Κληρονόμησε από την μητέρα του "όλους τους γρίφους που από παιδί μ' απασχολούν και μέχρι σήμερα κάνω προσπάθειες να τους λύσω. Χωρίς τους γρίφους της δεν θα 'μουν ποιητής..."

Τα υπόλοιπα βιογραφικά θα τα βρείτε στην wikipedia και στην επίσημη ιστοστελίδα.

Δυσκολεύομαι να διαλέξω από τα τραγούδια του. Τα αγαπώ όλα. Αλλά θα περιοριστώ στα πιο λατρεμένα.

Καλό δρόμο κύριε Μάνο...στα άστρα σας. Δε σας ξεχνάμε και για σας τα βράδυα μιλάμε...











Και η Πορνογραφία στον κύριο Gardel γιατί δεν του άρεσε το προηγούμενο tango...

"Α δ ι α φ ο ρ ώ για τη δόξα. Μέ φυλακίζει μες τα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.
Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων κι όχι σ’ αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθέντες συνήθειές μας.
Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα “επώνυμους” πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, τη σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα…”είπε...και για τα όνειρα...