Κατηφορίζω τη Διονυσίου Αεροπαγίτου απομεσήμερο. Η ζέστα έχει απομακρυνθεί κι έχει μείνει σαν κουρνιαχτό μόνο η αποπνικτική ατμόσφαιρα. Στη στροφή για την Πλάκα διασταυρώνομαι με ένα μπουλούκι τουριστών που έχουν έρθει να θαυμάσουν το αρχαίο ελληνικό θαύμα. Ίσως και για να δουν το νέο διαμαντάκι της πόλης στου Μακρυγιάννη που ακόμα λαμποκοπά κρύβοντας αριστουργήματα εντός. Μερικές φορές τείνω να πιστέψω πως οι μόνοι γελαστοί άνθρωποι σε αυτήν την πόλη είναι οι τουρίστες του σήμερα. Με ψάθινα καπέλα και αντιηλιακά σε κοκκινισμένα κορμιά. Εμείς στείλαμε διακοπές τη χαρά. Abroad.

Παίρνω το τραμ για το Φλοίσβο. Η Μπιενάλε της Αθήνας λιάζεται φέρνοντας τέχνη στο άστυ. Του σήμερα. Του αύριο. Αύριο να μη ξεχάσω να περάσω από το Floral στην πλατεία για ποτά. Καινούριες ανάσες θα φιλοξενήσει με τα κρουστά κορμιά των παιδιών του θέρους στη μεγάλη πόλη. Ταξίδια για να βρουν τους δικούς τους. Της παρέας τις γιορτές.Πινακωτή. Και το ζακετάκι στους ώμους για να μην πιαστούν λαιμοί και πλάτες. Τώρα που ο αέρας καθάρισε τον αττικό ουρανό και βλέπεις μόνο μπλε και άσπρα σύννεφα. Το ωραιότερο φως στον πλανήτη αυτήν την εποχή.

Κάνω οικονομίες για τις συναυλίες τις επερχόμενες. Ευτυχώς ήταν και η ευρωπαϊκή μέρας της μουσικής. Στην Κλαυθμώνος ξημερώσαμε αν και καθημερινή, αλλά ήταν από τα λίγα τζάμπα που ευχαριστήθηκα. Υπαίτιοι οι Fantastikoi Hxoi με τις διαγαλακτικές μελωδίες τους και η στροφή του Πορτοκάλογλου σαν το παλιό καλό κρασί. Ανάσανα. Κάπως. Με έχουν πνίξει τα μέταλλα που καταπίνουμε μέρες τώρα σωρηδόν. Σφαίρες, παιδαρέλια που νομίζουν πως κάνουν επανάσταση,κουκούλες, μίζες, βήματα παραπληροφόρησης, προκάτ εγκαίνια, νιάτα χωρίς δουλειές. Απογοήτευση, απάθεια, μίση.

Στην πρωϊνή διαδρομή του μετρό φτερούγιζε μια πεταλούδα ανάμεσα στα βαγόνια. Λίγοι την πρόσεξαν, ακόμα λιγότεροι την θαύμασαν. Με μάτια σφαλιστά από τον ύπνο ή καρφωμένα πίσω από εφημερίδες, σκληρά και αγουροξυπνημένα συνεχίζουμε τη μέρα μας.
Στην επιστροφή κολλήσαμε στον κόμβο Κηφισίας. Σε ένα ασφυκτικά γεμάτο τρόλεϊ ο οδηγός αρνήθηκε να συνεχίσει τη διαδρομή γιατί ένας επιβάτης τού έκοβε το οπτικό πεδίο στον μπροστινό καθρέφτη. Μάλλωναν, έβριζαν, κόντεψαν να "αγκαλιαστούν". Πόσο ασχημαίνουμε με το θυμό. Βγάζουμε το τέρας που καμουφλάρουμε καλά μέσα μας με σκληρές συσπάσεις. Κάνω προσπάθεια να τους φανταστώ τους ίδους σε άλλες φάσεις. Να είναι σε διπλανά καθίσματα στην ίδια εξέδρα στις μεγάλες στιγμές, να γλεντούν μαζί στην Πλάκα σε κάποιο καπηλειό με κρασάκι και τραγούδια της παρέας. Κατεβαίνω πριν έρθει η αστυνομία και παίρνω το επόμενο τρόλεϊ. Πάντα έτσι δε γίνεται άλλωστε;

Η κολλητή επιστρέφει από το Κατάρ μεθαύριο. Φέρνει μαζί της και τη χαρά που κυοφορεί. Το θαύμα που απόμεινε να πιστεύω. Και να σκεφτείς ότι αυτή η χαρά ξεπροβάλει στον κόσμο τούτο με κλάμα. Να δεις πώς το λέει ο Ra μου...Ωραία.

υγ. Το ελληνικό καλοκαίρι είναι εδώ. Όχι σαν κοινοτυπία για μένα. Αλλά κάθε φορά καινούριο και γι αυτό υπέροχο. Για αρχή ανηφορίζουμε στο Βορρά...