Σήμερα όλοι έπεσαν τουλάχιστον από τα σύννεφα.
Όχι της φαντασίας. Αυτήν την έχουν αναγκάσει προ πολλού σε αυτοκτονία.
Μάλλον από τα σύννεφα της απάθειας και του ωχαδερφισμού.
Έπρεπε να πάει κάποιος στον άλλο κόσμο, να μυρίσουμε το φρέσκο αίμα του.
Χορταίνουν από ταινίες που τους υμνούν ως τους πιο δυνατούς και ετοιμάζονται κάθε Κυριακή για τα Κολοσσαία. Τώρα είναι τα γήπεδα.
Αύριο θα είναι οι ζωές τους.
Δεν ξέρω αν φταίει η αστυνομία, οι πολιτικοί...αυτοί άλλωστε σε αυτήν τη χώρα έρχονται μετά. Πάντα.
Σήμερα όλοι βγάζουν λογίδρια. Ποιος φταίει, γιατί δεν υπήρξε άμεση αντίδραση...
Μετά από 5 μέρες το πολύ εδώ θα είμαστε...Τσιμουδιά δε θα βγαίνει από το χειλάκι τους.
Κι υπάρχει άμεση συσχέτιση σε αυτό.
Την περασμένη βδομάδα, από τύχη δε θρηνήσαμε θύματα στον αγώνα μπάσκετ. Με δακρυγόνα και αναισθησιογόνα θα συνεχίζουν να περνάνε τις μέρες τους και να βαυκαλίζονται στις συμβατικές ζωούλες τους.
Η ζωή συνεχίζεται...Κοιτάμε μπροστά...Πάμε για άλλα...
Τα συνθήματά τους και οι πιπίλες τους.
Να μαζευτούμε να πάτε για άλλα.
Εγώ θα μείνω εδώ και θα αντέχω όπως μπορώ...
Στο πείσμα σας
Μέχρι τότε θα σιωπώ.
Η σιωπή δεν είναι ελεγειακή, δεν είναι διαλεκτική, δεν είναι αντίδραση απλή.
Είναι πάνω από όλα στάση ηθελημένη και τουλάχιστον αποδεκτή.
Γιατί όσοι σιωπούν δε σημαίνει ότι δε συμμετέχουν και δεν έχουν άποψη.
Απλά συμμετέχουν με ένα διαφορετικό τρόπο στην όποια αντίδραση μπορεί να υπάρξει.
Στους συνοδοιπόρους μας λοιπόν, καλό κουράγιο.
Και μια σταγόνα στη ατάραχη θάλασσα μπορεί να χαθεί, όπως μπορεί εξίσου να προκαλέσει παλιρροϊκό κύμα για να ταράξει τα νερά.

Π.