Δε βλέπω πια ειδήσεις στην τηλεόραση. Είπαμε να κάνουμε απεξάρτηση εδώ κι αρκετό καιρό. Και να δω δηλαδή, θα νομίζω ότι παίζουν κάποιο έργο σχετικά με το Νέρωνα ή στην καλύτερη την Κόλαση του Δάντη, σε πιο παραστατική version και ουχί artificial.


Κάθε καλοκαίρι,τα ίδια. Όση σπιθαμή έχει απομείνει από τα ελληνικά δάση και τις ελάχιστες εκτάσεις πράσινου ( ακόμα και χαμηλή βλάστηση) πρέπει να συγκαταλέγεται σε...καμμένη γη. Που την παραλαμβάνουμε εμείς.

Δε θα αναφερθώ στους κάφρους νεοέλληνες που την είδαν κάπως και ονειρεύονται παντού βίλες, εξοχικά και λοιπά σπιτικά που θα τα χαρούν για λίγα χρονάκια ( γιατί πόσα θα ζήσουμε σε αυτή τη ζωή πια;)


Υπάρχει κι η άλλη όψη του νομίσματος.

Αυτοί που παλεύουν να σώσουν όσα ορισμένοι προσπαθούν να καταστρέψουν.
Αυτοί αξίζουν της προσοχής μας. Αλλά ποτέ δεν θα τους δούμε στις οθόνες μας.


Εκτός από έναν Άνθρωπο με όλη τη σημασία της λέξεως που τον βλέπουμε συχνά τέτοιο καιρό με αγωνία να μας παρακαλεί να είμαστε προσεκτικοί.
Δε με νοιάζει πως πήρε τη θέση που έχει, σε ποια συνδικαλιστική παράταξη ανήκει κι άλλα ενδιαφέροντα για τα τηλεοπτικά παράθυρα.
Τον πάω με χίλια, τον σέβομαι και κάθε φορά που τον βλέπω, εύχομαι όλοι οι άνδρες της δημόσιας ζωής να του έμοιαζαν κατ' ελάχιστον.
Ναι ο Αντώνης Φούρλας είναι, ο Γενικός Γραμματέας Πολιτικής Προστασίας.


Είμαι σίγουρη ότι και χωρίς αυτόν τον τίτλο τιμής και ευθύνης, θα ήταν κάθε μέρα στα πεδία μάχης με τη φωτιά. Η σοβαρότητά του και η αγωνία του για το δάσος, που το πονά γιατί χρόνια τώρα αγωνίζεται για αυτό στην πρώτη γραμμή του πυρός, με κάνει να τον εκτιμώ απεριόριστα. Και γνωρίζοντας ότι υπάρχει έστω κι ένας που προσπαθεί για τη σωτηρία των δασών, πιστεύω ότι και η προσωπική προσπάθειά μας είναι πολύ σημαντική.


Εχθές βρισκόμασταν σε μια από αυτές τις βραδιές που συνηθίζουμε να οργανώνουμε τις καλοκαιρινές νύχτες. Με καλή παρέα. Και δεν τα πίναμε σε μπαράκια καλοκαιρινά.

Κάθε χρόνο ανηφορίζουμε στα καταφύγια στο δάσος. Πάντα βραδινές ώρες, πάντα με τα απαραίτητα ο καθένας. Άλλος καρπούζι και φέτα, άλλος ραδιοφωνάκι, άλλος φακούς και άλλος καλή διάθεση, τελευταία και laptop. Και φυλάμε το δάσος. Μαζί με δασοφύλακες, πυροσβέστες εθελοντές.
Περιπολίες στο δάσος, κάθε μια ώρα και κάποιος στο παρατηρητήριο για τυχόν...επισκέπτες.
Η ώρα περνάει γρήγορα. Η αλυσίδα μας επαναλαμβάνεται μέχρι να αναλάβουν οι επόμενοι.

Απλά σκέφτομαι κάθε χρόνο, αν όσοι από μας που ζούμε στα αστικά κέντρα, γινόμασταν μέρος αυτής της αλυσίδας και βοηθούσαμε έστω και για λίγο στην προστασία των δασών, οι...επισκέπτες δε θα πλησίαζαν.

Αλλά ποιος θεωρεί το δάσος περιουσία του σήμερα;
Περιουσία είναι κάτι που είναι υπό την κατοχή κάποιου.
Και μάλλον αφού κάποιος δεν το βλέπει έτσι, στρογγυλοκάθεται στον καναπέ του καλοκαιριάτικα και πέφτει από τα σύννεφα όταν βλέπει το πύρινο τοπίο, που γράφει και στον τηλεοπτικό φακό...

Κύριε Φούρλα τα σέβη μου και ο Θεός να σας έχει καλά για να συνεχίσετε το έργο σας.
Σας ευχαριστούμε πρωτίστως για το παράδειγμα, κόντρα στο ρέμα.


Π.