Ραστώνη καλοκαιρινή στην πόλη.
Τα αστικά κέντρα ασθμαίνουν, λίγο πριν αδειάσουν τους κόλπους τους από τους εξουθενωμένους κατοίκους τους που σμηνουργούν βιαστικά για τα ταξίδια τους.
Μερικοί ζούμε τις ντόπες του Σαββατοκύριακου, μέχρι τις διακοπές μας.
Τα blogs δεν αραχνιάζουν, αλλά γεμίζουν κόκκους άμμου και τα pc υπολειτουργούν.
Ζέστη και τα δρομολόγια λεωφορείων, εκτός των ωρών αιχμής, δέχονται επισκέπτες της πόλης.Τους ίδιους που βλέπεις να περπατούν ατάραχοι στο Σύνταγμα.
Τους ίδιους που θα σκαρφαλώσουν σε Ακρόπολη και Λυκαβηττό μεσημεριάτικα.
Με την ίδια εικόνα. Ψάθινα καπέλα, μπουκάλια στα χέρια, σανδάλια στα αναψοκοκκινισμένα πόδια τους. Και τους χάρτες στα χέρια με την περιέργεια μικρού παιδιού, που ήρθε από μακριά για να αναζητήσει τον χαμένο αρχαίο θησαυρό του, στην πόλη που του την έμαθαν μυθική.
Οι ιθαγενείς αντέχουν τις ώρες της μέρας κλεισμένοι στα τετραγωνικά του διαμερίσματός τους. Οι γρίλιες κλειστές για να εμποδίσουν τον αφέντη ήλιο να κάνει κατάληψη στο χώρο μας. Στα μπαλκόνια, σε χαιρετούν οι γείτονες. Ράθυμοι, παρατηρούν τους περαστικούς, κόβουν κίνηση.
Μεσημέρι και στο τραπέζι τα άκρως απαραίτητα. Το σώμα αντέχει με ψωμί, ντομάτα και τυρί. Εκεί στα απλά. Και καρπούζι για λίγη δροσιά. Πώς άντεχαν οι δικοί μας και ήταν ευχαριστημένοι και χορτάτοι κι εμείς αναζητούμε gourmet γεύσεις;
Τα απογεύματα συναντιούνται οι παρέες σε δρόμους γνώριμους.
- Πλατεία Καρύτση και σήμερα;
- Ναι μωρέ. Για μετά βλέπουμε…
Τραπεζάκια έξω, κουβέντες στο πόδι, γέλια και τραγούδια στα ψιθυριστά.
Σε λίγες μέρες συναυλία. Δώσ’ μου ένα τσιγάρο, να σταθώ να πάρω εισιτήριο…
Και εκεί δίψα για κάτι άλλο. Για ένα διαφορετικό ρούχο, που θα φορέσουμε για να δροσιστεί λίγο η ψυχή μας, να διασκεδάσει. Ανάλαφρα και με καλή παρέα.
Το βράδυ γυρίζουμε ξανά στις εστίες μας. Η ζέστη έχει κάνει καλά τη δουλειά της.
Περπατώ και το αγιόκλημα μου τρυπάει τα ρουθούνια. Φταίει το αεράκι, μετά τα μεσάνυχτα. Μεθυστικό άρωμα καλοκαιριού.
Λίγα τετράγωνα πιο κάτω, βγαίνουν από τον θερινό οι τελευταίοι. Έχει συνέχεια η βραδιά για αυτούς.
Το ξημέρωμα θα έρθει σύντομα. Θα θαυμάσω ξανά τις φούξιες βουκαμβίλιες της κυρίας Μαρίας απέναντι, με τον πρώτο καφέ.
Πρέπει να πάμε και φέτος στο νησί.
Να αντικρίσουμε και πάλι άσπρο και γαλάζιο. Και φούξιες βουκαμβίλιες!
Κουράστηκαν τα μάτια μας στο γκρίζο.
…τηλέφωνο χτυπάει, βουλιάζει το νησί, και το όνειρο σκορπάει στου γραφείου τη βουή…
Π.