Το ίδιο μεθυστικό κάθε καλοκαίρι. Η σελήνη κάνει κι αυτή τις βουτιές της, σε νυχτερινά νερά.
Η πόλη αδειάζει. Μένουμε οι τελευταίοι, να σχεδιάζουμε με χρώματα το καλοκαίρι μας το φετινό. Σημάδια στο χάρτη, για να βρούμε τα σημάδια στην άμμο.
Λέξη του καλοκαιριού, μονάχα μια πάντα. Θάλασσα. Απόλυτη και κυρίαρχη. Μας περιμένει για να μας μεταλλάξει λίγο, να καθαρίσει το μέταλλο που κρύβουμε μέσα μας και που το κάλυψε η σκόνη του χειμώνα. Να αδειάσει η ψυχούλα μας από το μαύρο που επιτρέψαμε να κατακαθίσει μέσα μας έναν ολόκληρο χρόνο τώρα.
Θάλασσα, όπως αυτή η πικροθάλασσα που γιατί να την αγαπήσεις…
Θάλασσα, σαν αυτή που θα χαθούμε μαζί, στο άβατο…
Θάλασσα, με καράβια ακυβέρνητα τα κορμιά μας, αντίδοτα στην ερημιά μας…
Θάλασσα, μολυβένια, για να κάνουμε βουτιά από ψηλά…
Θάλασσα, στη σκάλα να αναζητάς μικρές νοθείες…
Θάλασσα, στην ακρογιαλιά, να πλέουμε αγκαλιά…
Θάλασσες, σαν κι αυτές του Κλωναρίδη που λατρεύει ο ψηλός…
Θάλασσα, σαν κι εκείνη που ησύχασε μέσα στα μάτια σου…
Θάλασσα, και θα ‘μαστε κι οι δυο σταγόνες στο γιαλό…
Θάλασσα, μου, σκοτεινή, κι αγριεμένη...
Θάλασσα, στην κρύα θάλασσα του κόσμου, θερμό εσύ ρεύμα…
Θάλασσα, κάτι που σκίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων και ταξιδεύει αδιάκοπα…
Θάλασσα, φωτιά, κάθε μήνας Αύγουστος, τρέλα του νοτιά…
Θάλασσα, στο λίκνισμα της άμμου, στάλα η καρδιά μου…
Θάλασσα, σταγόνα που στάζει και σημάδια στην άμμο που απόψε θα σβήσεις…


Καλές βουτιές σε όλους μας. Όπου κι αν βρεθούμε και φέτος.
Θα κρυφτούμε για τα καλά στη θάλασσα, για να μην μας βρουν.
Για να γυρίσουμε με κύματα, άμμο στα κορμιά, χρώματα στα μάτια, τραγούδια και μικρά γαλάζια μυστικά.

ΥΓ. Με έναν φίλο πριν λίγες μέρες, μιλούσαμε για τα τραγούδια της Βίκυς Μοσχολιού. Του την θύμισα και άκουγε ολόκληρο το βράδυ τετραπλή κασετίνα. Τη θυμήθηκα κι η ίδια και ξανανιώσαμε κι οι δυο την απουσία της. Δυο χρόνια σχεδόν μετά. Βουβό το στόμα και πικρό. Μα στο στόμα θα μένουν πάντα τα τραγούδια της, το ίδιο λιτά και το ίδιο δωρικά. Και τόσο μα τόσο ελληνικά. Σαν το καλοκαίρι το ελληνικό και τη θάλασσα. Και το φεγγάρι. Δεν χαρίζονται σε κανέναν, μα παραμένουν το ίδιο απλόχερα εδώ, κάθε χρόνο να αναστήσουν λίγο την ψυχή μας.


Π.