Δεν υπάρχει. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται.
Να χάνεις 2:38 πριν το τέλος με διαφορά μεγαλύτερη των 10 πόντων και να βγαίνεις κερδισμένος με έναν πόντο στο '40. Με τον τσαμπουκά σου.
Αυτά τα παλικάρια, χθες μας έκαναν καρδιακούς, παιδιά, τρελούς, αλκοολικούς...
Μια ολόκληρη Ελλάδα μέθυσε χθες και μεταφέρθηκε από την κόλαση στον παράδεισο.
Δε με νοιάζει ειλικρινά τι θα κάνουν σήμερα με την Ισπανία ( μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και θα πιαστεί).
Το μόνο που μου αρκεί είναι ότι έζησα ένα δεκάλεπτο χθες το βράδυ.
Γιατί πέρα από τη νίκη, τα κύπελλα, τις διακρίσεις, κατάφεραν να μας δώσουν το καλύτερο μάθημα.
Καλύτερο από όλα τα μεταπτυχιακά, από όλα τα σοφά συγγράματα, από όλες τις εκπαιδευτικές εκπομπές, από όσα ποίηματα κι αν διαβάσεις, από όσα τραγούδια κι αν ακούσεις, από όσα κεφάτα βράδια κι αν ξενυχτήσεις με την παρέα σου, καλύτερο από όσες επαγγελματικές εμπειρίες και αν έχεις...
Όσο ζεις, αγωνίζεσαι. Όσο αναπνέεις, παλεύεις. Και δεν παραδίνεσαι μοιρολατρικά.
Και ορκίζεσαι πως δεν θα περάσει έτσι. Θα το παλέψεις μέχρι τέλος. Και δεν το βάζεις στα πόδια.
Ένα ευχαριστώ τεράστιο. Σαν τις καρδιές τους.
Και ένα μπράβο στους Πελαργούς, που σμηνουργούν απανταχού της γης, για τούτη τη φανέλα, για αυτά τα παλικάρια.
Και μην ακούσω πάλι καλό βόλι. Καλά καλάθια παλίκαροι. Και δεν πάνε κάποιοι να φωνασκούν εδώ για τις εκλογές. Εμείς ακούμε τον παλμό της καρδιάς σας ακόμα κι από την Ισπανία...
...απίστευτος ο κόσμος και ο χαρακτήρας μας...

Π.