Μια μέρα μετά, τα πράματα είναι πάντα πιο εύκολα. Μια μέρα μετά την επέτειο του θανάτου του. Ενός ανθρώπου που το μέταλλο που είχε μέσα του το άφησε να φανεί και να λαμπυρίσει μονάχα για λίγο. 25 χρόνια μετά, εκείνη τη μέρα στη μακρινή Μόσχα.

Δε θα γράψω για τη ζωή του, τα τραγούδια σταθμούς του, τη Μυρσίνη, τη αγαπημένη του κόρη. Για αυτά έχουν γραφτεί βιβλία και έχουν γίνει εκπομπές μακράν καλύτερες. Άλλωστε αυτή τη βδομάδα ο καρδιακός φίλος του, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος παρουσιάζει μια σειρά ωριαίων εκπομπών στη μνήμη του στην ΕΤ1.

Μονάχα μια στάση ήθελα να κάνω. Στάση ζωής και όχι θανάτου.

Στα τραγούδια του, τα ταξίδια του, τη μελωδία που έρεε μέσα του σαν ποτάμι.

Χθες τον τίμησα. Με φώτα σβηστά, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, το Σ' ακολουθώ, σεργιάνισε στο Δρόμο και χάθηκε στο Βαποράκι του Μπουρνόβα, κύλισε στα πλήκτρα ενός Ακορντεόν, και κοίταξε κατάματα τον Τσε, κι εκείνος χαμογελαστός ψιθύρισε, Κι Αν Τα Μάτια Σου Δεν Κλαίνε, ταξιδεύουν μέχρι τη Τζαμάικα και ορκίζονται πως Δε Θα Ξαναγαπήσω. Κι ας Με Φουρτουνιάζει Ο Έρωτας. Επίμονα χρόνια τώρα...

Αυτά μου μείνανε Λίγα Γαρούφαλλα για να τον θυμίζουν, τον αγαπημένο μου συνθέτη.

Όλα Σε Θυμίζουν Μάνο...Ακριβέ μας Μάνο.


Π.