Αέρας καλοκαιρινός.
Μέρες προσμένεις τη βροχή, έστω εκείνα τα πρωτοβρόχια που σου ‘μαθαν στο δημοτικό πως έρχονται από Οκτώβρη. Και περιμένεις να κλωτσήσεις τα κίτρινα φύλλα στο Πεδίον του Άρεως. Απλά για να τον προϋπαντήσεις και επισήμως. Με τις κλωτσιές!
Και να παρακαλάς για λιγάκι αέρα.

Ένα αεράκι να μας πάρει, φωτιά και αέρας να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας.

Ο Ίκαρος πετάει ακόμα στον αττικό ουρανό; Να τον ρωτήσουμε πώς ζυγιάζει ακόμα τα φτερά του άνευ αέρα… Και να μας πει σε ποιο ύψος πρέπει να ορίσουμε τις πτήσεις μας.

Προλαβαίνω να πετάξω μια στιγμή
Στην υπέροχη κοιλάδα του λαιμού σου
Σε μια πτήση αστραπή
να φουντάρω
Στον κρατήρα του φιλιού σου

Για αυτές τις πτήσεις βέβαια δε χρειάζομαι δυνατούς αγέρηδες. Μου φτάνουν λίγα φύλλα αλκαλικά, με πορφυρά πανιά…

Κι είναι μάλλον ο ίδιος αέρας που σμίγει στο σύνορο τούτης της μέρας με τη φωτιά
Σκόνη τα πανιά κι αέρας στα μαλλιά

Και στην κουπαστή από το καλοκαίρι, σηκώθηκε αγέρας τα φώτα ανάψανε, εσφύριξε το πλοίο η νύχτα έρχεται
Πάλι καλοκαίρι. Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια, θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας, να ‘χω το νου μου αδειανό, να ‘χω και πρίμο τον καιρό

Δρόμο άλλαξε ο αέρας και φυσά μες στη ψυχή
Τουλάχιστον ας σηκωθεί αυτός ο αέρας.
Προς το παρόν, ο αέρας στον κήπο μεταφέρει τα λουλούδια αναρριχόμενου γιασεμιού. Και γεμίζει το μπαλκόνι. Υπέροχο χαλί για ξυπόλητα πόδια. Ακόμα.
Μέχρι να έρθουν οι πρώτες βροχές, ο απογευματινός καφές έχει άρωμα γιασεμιού.

Α, ναι. Και στο ράδιο οι Air…

Π.