Η ζέστη στο κέντρο με καταπονεί. Το νερό είναι το αξεσουάρ μου και δοκιμάζω τις αντοχές μου. Μυρίζω αντιηλιακή όπως κι οι τουρίστριες με τα σανδάλια στο μετρό. Ετοιμάζομαι για Λυκαβηττό. Δέχομαι το απογευματινό αεράκι σαν τονωτικό δροσιάς. Αναμένω την τελευταία εξεταστική μου. Τουλάχιστον για το πανεπιστήμιο. Τις άλλες εξετάσεις θα τις δώσω αργότερα. Έχω αποκλειστεί στο κέντρο από την πορεία των φοιτητών. Κι εγώ ήμουν κάποτε εκεί. Τώρα;
Τώρα προπηλακισμοί, γδαρσίματα, καταστροφή δημόσιου χρήματος, αναρχία. Κι αρχηγός κόμματος να καλεί σε "συνειδητή αναρχία" το λαό.
Είναι κουραστικό και ανώφελο να συζητάμε συνέχεια για ένα θέμα όπως η παιδεία και να μη γίνεται στην πράξη τίποτα. Κι ειδικά για τον πανεπιστημιακό χώρο.
Από τους "λίγους" πανεπιστημιακούς που άγονται και φέρονται από κομματικές παρατάξεις, με ελάχιστες δημοσιεύσεις, μέχρι τους φοιτητές που προσπαθούν να πάρουν πτυχίο, μεταπτυχιακό κι ενίοτε διδακτορικό χωρίς να το θέλουν. Γιατί ο φοιτητής που δεν ξέρει σε τι θέμα θα κάνει διδακτορική διατριβή ή ακόμα και μεταπτυχιακή εργασία είναι ο επόμενος αποτυχημένος καθηγητής. Πάντα θαύμαζα εκείνους τους καθηγητές που ήταν συνεπείς στην επιστήμη τους. Είναι όσοι θα τους βρεις πάντα στο γραφείο τους, θα δεχθούν να σου απαντήσουν στις απορίες σου, θα δείξουν ενδιαφέρον για τις απόψεις σου, θα δεχτούν την κριτική. Είναι λίγοι όμως.
Έχουμε επιλέξει εδώ και καιρό ως λαός την αναρχία. Δίκαιο είναι το συμφέρον του καθένα ξεχωριστά. Επιλέγουμε συνειδητά ή ασυνείδητα την αναρχία, τη μη συμμόρφωση σε διαδικασίες και νόμους. Με μία και μόνη αιτιολογία. " Έτσι κάνουν όλοι."
Προτιμάμε βαθμούς λόγω γνωστών, κομμάτων, αντιγραφών. Δε πασχίζουμε σχεδόν ποτέ να κάνουμε κάτι από μόνοι μας. Οι υπόλοιποι βρίσκονται σε αυτό τον κόσμο για να μας υπηρετούν. Κι έτσι πορευόμαστε. Χύμα στο κύμα. Άναρχα. Απαίδευτα. Με το έτσι θέλω. Εγώ. Δεν παίζει το εμείς στο λεξιλόγιό μας.
Πρόστιμα σε βιομηχανίες τροφίμων στην εφημερίδα. Θα γίνει τίποτα;
Κλήση για κατάθεση στο σκάνδαλο Siemens στη Γερμανία. Ακούστηκε έστω κι ένας ψίθυρος για τη συμμετοχή εκλεγμένων κομμάτων της ελληνικής Βουλής;
Κι έτσι απλά θα συνεχίσουμε να βαυκαλιζόμαστε ότι κάτι κάνουμε. Πάντα δημοκρατικά. Και νομότυπα. Καθόλου νόμιμα. Ξεχάσαμε το πνεύμα. Κολλήσαμε στο γράμμα.
Δεν ξέρω αν θα πρέπει να νιώσω πλέον ικανοποίηση από το μεταπτυχιακό, όταν με το καλό ολοκληρωθεί. Θα έχω έναν τίτλο ισότιμο με κάποιον που πέρασε τα μαθήματα "έτσι". Ναι "με το έτσι θέλω". Και θα 'χω γνωρίσει καθηγητές που συμπεριφέρονται σαν τσιφλικάδες σε χωράφι που δεν τους ανήκει διόλου.
Να αλλάξω τσιφλίκι μήπως;
Άλλαξα ψάθινα καπέλα και μαγιό. Θα βουτήξω στο νερό και θα συνεχίζω να ελπίζω. Με τους λίγους που έμειναν. Που δεν πέταξαν ακόμα τη λευκή πετσέτα.