Εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αναφορά για τη φτώχεια. Σαν αετός χωρίς φτερά. Η Ευτυχία μονολόγησε και το ψέλλισε πετυχημένα. Μεγάλα πάθη και μεγάλα ανοίγματα. Και χρήμα παντού. Κινητήρια δύναμη και τροχοπέδη. Ανάγκη επιβίωσης αλλά και βάσανο. Είμαστε στους τυχερούς. Εμείς που γράφουμε σε αυτά τα blogs αυτή τη μέρα. Κρυβόμαστε πίσω από λέξεις. Για να μην πονάμε για τους άλλους. Τους δίπλα.
Κανείς δε βγήκε για να δει τι έχει και κλαίει το παιδί
Μα το λυπήθηκε η αυγή που πόνεσε τόσο πολύ
Δεν ξέρω ποιος είναι πιο φτωχός. Ποιος πρέπει να μας δώσει δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο αυτό. Να φτιάξουμε όμορφες καρδιές και πονετικές να πετάξουμε τις σκάρτες. Κόσμε γυάλινε. Εμείς που έτυχε να διαχειριζόμαστε πλούτο και χρήμα. Ή εκείνοι που δεν έχουν χρήμα για μια χούφτα ρύζι.
Πόσο μας κοστίζει εμάς; Περίφημη αναδιανομή του πλούτου, ισότητα στα εισοδήματα και δίκαιη κατανομή. Και κάπου ανάμεσα στα μεγάλα μας λόγια, αυτά που κραυγάζουμε για να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια, χάσκει η ματαιότητά μας. Η δική μας. Η δική μου. Τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα. Άπληστα κι αχόρταγα. Λαίμαργα κι ατέρμονα. Σαν να προσπαθούμε να κρατηθούμε στα υλικά μας επιτεύγματα για να γεμίσουμε τα κενά που υπάρχουν μέσα μας.
Και δεν μοιραζόμαστε. Από παιδιά μεγαλώσαμε με την ευκολία που μας παρείχε ένα άνετο περιβάλλον. Και το θεωρούσαμε δεδομένο. Δεν παλέψαμε για τίποτα ουσιαστικό. Για καμία μάχη. Δεν παγώσαμε βράδια στους δρόμους, δεν μείναμε νηστικοί ούτε μια μέρα. Φορέσαμε τα λουσάτα μας ρούχα και περιφέραμε τους ευατούς μας περιχαρείς και ξοδέψαμε άπειρα χρήματα σε διασκεδάσεις και gadgets.
Πολλοί από εμάς πιστεύουν ότι η φτώχεια είναι φαινόμενο που συμβαίνει μόνο στην Αφρική. Κλασική στάση. Το πρόβλημα είναι αλλού, μακριά από την αυλή μας. Πριν δυο χρόνια που βρέθηκα εκεί αντιμετώπισα κατάματα το πρόβλημα. Παιδιά ξυπόλητα, με ρούχα ρακένδυτα, χτυπημένα από ασθένειες που δεν θεραπεύονται εύκολα γιατί δεν έχουν χρήματα για φαρμακευτική περίθαλψη. Δυο χρόνια μετά ξέρω ότι η φτώχεια είναι και στη γειτονιά μου.
Δε χρειάζεται να πάμε στην Αφρική για να καταγράψουμε τη φτώχεια. Συμπολίτες μας, γείτονές μας, δικοί μας. Τους ξέρουμε και μένουν δίπλα μας. Αυτοί μας χρειάζονται πιότερο. Και είναι η δική μας φτώχεια, αυτή της άνυδρης ψυχής μας που πρέπει να επουλώσουμε. Να δώσουμε και να δοθούμε σε εκείνους που πραγματικά μας χρειάζονται. Ίσως καταφέρουμε να θεραπεύσουμε και τη δική μας φτώχεια τότε. Όχι σαν περιφερόμενοι Φαρισαίοι που διατυμπανίζουμε τις δωρεές μας, θαρρείς κι ελλοχεύουμε τις τύψεις μας πίσω από τα χρήματα που δίνουμε.
Το χρήμα μας δόθηκε για να το διαχειριστούμε. Ναι να το δαπανήσουμε. Όχι να το ξοδέψουμε. Όσο για την οικονομία, αυτή την κυρία που αριστεροί και δεξιοί τη χρησιμοποιούν όπως τους βολεύει, νομίζω πως ήρθε ο καιρός να γυρίσουμε στην αρχική της ετυμολογική έννοια. Οικονομία. Όχι του ενός. Του συνόλου. Για όσους από εσάς σκεφτείτε να κάνετε κατάθεση σε κάποιο λογαριασμό φιλανθρωπικής οργάνωσης το σέβομαι απόλυτα και το επικροτώ. Μακάρι να μη μείνουμε εκεί. Μακάρι να οικονομήσουμε και τη φτώχεια της ψυχής μας.
ΥΓ. Τόνοι αρλούμπας γράφτηκαν αυτές τις μέρες από αδήμονες και άσχετους που έχουν άποψη για όλους και για όλα. Αποφεύγω να κάνω σχόλιο ακόμα. Επιφυλάσσομαι. Δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω την ευκολία των αριστερών να καταδικάσουν το φιλελεύθερο σύστημα με χαιρέκακη ευκολία. Όσο και την αναισθησία και περίεργη στάση των δεξιών είναι οφθαλμοφανής και μόνο η άνοδος του Dow Jones στα 11%. Και οι περίεργες κρατικοποιήσεις και διοχέτευση κεφαλαίου σε συγκεκριμένες τράπεζες.(εξακολουθώ για συμβατικό λόγο να αναφέρω τους χαρακτηρισμούς γιατί αυτές τις ταμπέλες μας έχουν συνηθίσει να καταλαβαίνουμε, προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε ιδεολογίες δοκιμασμένες, μάλλον σε μορφώματα ραμμένα στις ανάγκες καθενός)
ΥΓ2. Θα επανέλθω σύντομα. Αλλαγές πολλές και χρόνος ελάχιστος. Σας παρακολουθώ όλους. Τις μικρές σας ανάσες στις ροές της πόλης. Τις ανησυχίες και τις ομορφιές σας. Μονάχα ο street spirit μου λείπει και του χρωστώ από εδώ ένα καλημέρα. Όχι αντίο, μα καλό ταξίδι. Στην Άνω Πόλη. Για τα μικρά κοχύλια που σκόρπησε ανάμεσά μας να μείνουν να λαμπυρίζουν στα κύματα της καθημερινότητάς μας.