Γυρίζω βράδυ πια στο σπίτι. Ακούω για ελλείμματα. Και ελλείψεις. Χρηματικές και υλικές. Μια πόλη σε έλλειμμα. Πείσματα και ασχήμια. Εμπάθεια και φθόνοι προσωπικοί. Τους παρατηρώ να τρέχουν, να προλάβουν. Το μόνο πάθος που βιώνουν είναι οι ανάσες τους πάνω στα mind the gap στις αποβάθρες του μετρό.
Και τα πρόσωπά τους, αυτά που μας ορίζουν και καθορίζουν, σκυθρωπά. Σκοτεινά και σιωπηλά. Ψάχνω να βρω σκιές από ρυτίδες κοντά στο στόμα. Να ανακαλύψω αν χαμογελούν. Μονάχα κρίνουν ασύστολα. Κρινόμενοι ποτέ.
Δε μιλάνε. Δε δίνουν. Δε μοιράζονται. Μονάχα κλείνονται σαν στρείδια.
Κι όταν μιλάνε, εκστομίζουν βρισιές και κουτσομπολιά. Μέχρι εκεί. Ποτέ παραπέρα.
Λένε κρύα αστεία, πίνουν θολά ποτά τα βράδια, ζαλίζονται και βυθίζονται σε ουσίες ανουσίες, και νομίζουν εθελοτυφλώντας πως διασκεδάζουν. Έχουν ξεχάσει να χορεύουν, να αγκαλιάζουν, να κοιτάνε στα μάτια, να ζουν το παιχνίδισμα ενός φλερτ. Ψύχος παντού.
Χαράμισαν τον έρωτα, ξεχάσανε πως είναι το φιλί με πάθος. Μηχανική στη ζωή. Κρυφτήκανε πίσω από καριέρες και πολυτελείς συσκευασίες. Είτε ρούχων είτε υποκατάστατων καθημερινής χαράς. Για να μην πονέσουν ξανά από τις αγάπες της ζωή τους.
Μια μιζέρια τους διακατέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Εκνευρίζονται με το κλάμα ενός μωρού, αλλά καταναλώνουν ασύστολα φωνές και λόγια για κλάματα.
Μου λείπει η ομορφιά. Πού πήγε η ομορφιά μας; Η καθαρή ματιά μας και η ζωή μας;
Μικρές ζωούλες βιώνουμε. Χωρίς μάχες. Για ένα image ζούμε πια. Χωρίς περιστροφές. Χωρίς χαρές. Μα και χωρίς κλάματα. Ξέρουμε τι θέλουμε, με ποιους και για πού;
Όταν βρείτε όμορφους πραγματικά ανθρώπους μην τους αφήσετε να φύγουν μακριά σας. Σπανίζουν. Και ομορφαίνουν τη ζωή μας. Και συγχωρήστε με που δεν ασχολούμαι με την ασχήμια. Την βαρέθηκα και την μπούχτισα. Την ασχήμια της ψυχής τους. Και δεν είμαι τέλεια. Βελτιώνομαι. Τουλάχιστον προσπαθώ.

Πολλές φορές σου μίλησα με χρώματα στο στόμα
Στο είπα όσα έμαθα τα έμαθα με το σώμα
Κυνήγησα τις ομορφιές
Μα μ’ έκλεψε η λύπη
Οι αλήθειες μου εσύ όταν κλαις
Και της καρδιάς μου οι χτύποι

ΥΓ. Το παρόν αφιερώνεται στον BioLogo που το ζήτησε ένα βράδυ.
ΥΓ2. Διάβασμα και γάμοι μαζί. Ξέρετε. Η μια κολλητή δέχτηκε πρόταση γάμου εν μέσω ταυρομαχίας στη Βαρκελώνη. Τώρα ζει στη Θάσο με τον άντρα της, αφήνοντας τη μεγάλη πόλη. Η άλλη κολλητή άφησε διακρίσεις στον αθλητισμό για να ακολουθήσει τον άντρα της πλέον στο Κατάρ. Όμορφοι άνθρωποι, με ρίσκα και ζωντανές καρδιές. Βίον ανθόσπαρτο και στις δυο.
ΥΓ3. Θα ακολουθήσει ιστορία σε τρεις συνέχειες. Καθώς δε χωρά σε μια ανάρτηση και μόνο. Δεν το έχω ξαναδοκιμάσει. Ας το δούμε. Κι ότι βγει.