Πεισματικά περίμενα να φτάσει το τέλος του χρόνου. Για όσους περιμένουν την ιστορία που είχα προϊδεάσει δεν θα την βρουν σε αυτή την ανάρτηση. Από τη νέα χρονιά. Ετούτη εδώ είναι για το κλείσιμο του χρόνου. Μετράω τα κουκιά μου κι εγώ σαν τις επιχειρήσεις που κάνουν κλείσιμο χρονιάς στα λογιστήρια.

Για εκείνους πάλι που περίμεναν να πω δυο κουβέντες, μακρόσυρτες αναρτήσεις με βαρύγδουπες φράσεις, θα βρουν την άποψή μου για τα «δεκεμβριανά» της γενιάς μου στα σχόλια του Jungle Report. Δεν έχω τίποτα καινούριο να πω, πέραν όσων είπα εκεί. Τα ψελλίζουμε εδώ και καιρό με τους συνομηλίκους μου. Περί θεωρητικού αυνανισμού και καταστροφών.

Είναι ωραία η επανάσταση. Κρέμεται από νεανικά χείλη, αφοπλίζει, γεμίζει με αδρεναλίνη, αλλάζει εμάς. Εμάς. Αν θέλουμε να αλλάξουμε. Αν το θελήσαμε ποτέ να αλλάξουμε, αφού ξυπνήσαμε από το λήθαργό μας.
Αρκεί η επανάσταση να απαντάει σε κάποια ερωτήματα. Να ξέρουμε για παράδειγμα επανάσταση απέναντι σε ποιον, επανάσταση για να καταφέρουμε τι ακριβώς, επανάσταση με βάση ποιο σχέδιο. Ένας φίλος μου καλός μού λέει ότι οι μεγαλύτεροι επαναστάτες είναι ρομαντικά παιδιά. Μετά αναλαμβάνουν οι τεχνοκράτες.
Ναι θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Διαδηλώνω αλλά δε φτάνει αυτό. Τι θα αλλάξει αν βρίζω μπάτσοι, γουρούνια δολοφόνοι ή εξεγερμένο το νέο έτος; Και; Μεγαλύτερη αξία έχει η επανάσταση που κάνω στη ζωή μου, τη δική μου ζωούλα. Πόσες φορές έβαλα το συλλογικό συμφέρον πάνω από το δικό μου; Πόσες στιγμές δείλιασα και προσκύνησα ένα σύστημα που είναι κατάφορα άδικο; Πόσες φορές δεν κορόιδεψα έναν συνάδερφό μου ή δεν καβάλησα το καλάμι;

Για τη νέα χρονιά έχω ευχές για όλους. Και για τους καταληψίες της ΑΣΟΕΕ και για τους μπάτσους. Μόνο για τους δειλούς δεν έχω ευχές. Ας τους δώσει κάποιος άλλος. Κι ας με πείτε σνομπ. Στα 25 μου δεν μπορώ να λέω ψέματα και να υποκρίνομαι. Και να γκρινιάζω.
Για σας λοιπόν τους μικρούς ήρωές μου, τους επαναστάτες της καθημερινότητάς μου, μη κολλάτε, γλεντήστε, γελάστε, χαρείτε, ερωτευθείτε,χορέψτε, αγαπήστε. Νιώστε τη ζεστασιά της αγκαλιάς του διπλανού και μη διστάσετε να ανοίξετε τη δική σας. Ανθρώπους έχουμε δίπλα μας. Κι ας λέμε πως ερχόμαστε μόνοι και φεύγουμε μόνοι. Με ανθρώπους βιώνουμε. Με αυτούς ανασαίνουμε. Και μη ξεχνάτε πως όσα κι αν μαθαίνουμε, όσα κι αποκτούμε, μια λέξη μόνο μη ξεχνάμε να λέμε. Αγαπώ.(Ο Μπουραντάς φταίει!)

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις χαρές, τα γέλια και τη γλύκα που μου δώσανε απλόχερα αυτή τη χρονιά στους Αλέξανδρο, Θέμη,Άνυ,Σταυρούλα, Σπύρο, Ειρήνη, Νικολέτα, Γιάννη, Βαγγέλη, Ειρήνη, Μαίρη, Mike,Ulrike, Χριστίνα, Λεονάρδο, Έφη, Κάτια, Άννα, Αλέξη, Mathieu, Βασίλη, Κωνσταντίνα, Ιωάννα, Μαρία. Το δώρο μου για εσάς παίδες


Έψαξα την πυξίδα μου και βρήκα τη ψυχή μου, σε μια γαλαρία στη Βικτώρια, οι καλύτερες μέρες, με τα παιδιά που μπορεί να μην πετύχαμε στα μέτρα των πολλών, αλλά δε θάψαμε το όνειρο. Ακόμα. Το όνειρο που πρέπει να πετάξει ψηλά.