Μπέρδεψα λίγο τους τίτλους.

Η Σκόνη του Χρόνου - Παράδεισος στη Δύση(Eden a l'ouest)

Χρόνο δεν έχω για αναλύσεις σεναρίων. Μονάχα θέλω να τις δω και τις δυο σε σκοτεινή αίθουσα. Και όχι σε DVD. Ο Αγγελόπουλος να πλάθει εικόνες και η Καραϊνδρου να τις ντύνει με τις πιο όμορφες μελωδίες.
Ο Γαβράς να επιστρέφει στα πάτρια εδάφη για να διηγηθεί την πιο γνώριμη ιστορία κάθε ελληνικής οικογένειας. Το παράπονο της ξενιτειάς.

Η Σκόνη του Χρόνου θα προβληθεί στις 12 του μήνα στην Αθήνα, καθώς ο Αγγελόπουλος την φύλαγε καλά κρυμμένη από τα μεγάλα φεστιβάλ. Με μάγεψε από τώρα το Dance Theme της Ελένης Καραϊνδρου.


Ο Γαβράς πάλι θα κλείσει την φετινή Berlinale. Η ταινία του Eden A L'Ouest επιλέχθηκε από το φεστιβάλ κινηματογράφου στο Βερολίνο για τους τίτλους τέλους.
Ψηλαφεί μια ιστορία που επαναλαμβάνεται στα βάθη των αιώνων για τους Έλληνες. Από την Κρήτη στη Δύση. Κει που πατρίδα είναι ο ξένος τόπος. A Paris. Ίσως κι η αναζήτηση του χαμένου παραδείσου. Ενός παραδείσου που πάντα αναζητάμε μακριά από τον τόπο αυτό.


Για όσους πάλι είναι λίγο δύσκολα τα άνωθεν θεάματα, επιλέξτε με κλειστά μάτια την "ανάσταση" του Μίκι Ρουρκ. Ο Αρονόφκσι είχε κέφια και σκηνοθετεί μια υπέροχη ταινία. Προσωπικά θαυμάζω και την Μαρίσα Τομέι δίπλα του.Κεντάει.


Θα κλειστούμε για λίγο σε μια σκοτεινή αίθουσα. Μα το υπόσχομαι θα 'ναι για λίγο. Ίσα για να εκτιμήσουμε το φως που λάμπει στην Αθήνα. Και μια υποψία άνοιξης να πλησιάζει. Κόντρα στην ασχήμια. Θα καθρεφτίζουμε από δω και μπρος μόνο τις ομορφιές. Είναι ιδέα μου ή όλο και περισσότεροι λαχταρούμε μια χαμογελαστή μέρα να μας ανεβάσει; Μάλλον γλυκαίνει η μέρα καθώς μεγαλώνει.