Δεν είναι από τους αγαπημένους μου το ομολογώ.
Ο Οδυσσέας Ελύτης όμως, που σαν σήμερα έφυγε από αυτόν τον τόπο,
ήταν ο ποιητής της εφηβείας μου.
Όταν ακόμα τα καλοκαίρια της ζωής έλαμπαν μέσα στο γαλάζιο και το λευκό
της αιγαιοπελαγίτικης αύρας. Όταν είχα αντιγράψει σε ένα αυτοσχέδιο
χειροποίητο τετράδιο το Μονόγραμμα. Μαρίνες της ζωής, τα Άξιον Εστί της
προσωπικής εξορίας. Έπειτα μια εργασία που με ώθησε να ανατρέξω στην εξαίρετη δουλειά του Mario Vitti που χωρίς λέξεις αστραφτερές έκανε τον Ελύτη πιο κοντινό.
Αν και το ονειρικό και υπερρεαλιστικό δεν αναλύεται κατά πως...
Ο Ελύτης μού φέρνει πάντα στο μυαλό την Ελλάδα.
Λέξεις γεμάτες λάμδα και έψιλον.
Φωτιά κι αέρας, αμπέλια και νησιά,έρωτας και πορφυρά κρασιά.

Το Μονόγραμμα είναι πολύ ακριβό.Και το μοιράζονται δύο.
Αντίδωρο, της Αγάπης Αίματα.