Παρατηρώ τις τελευταίες μέρες τα πρόσωπα των συμπολιτών μου. Στο μετρό, τα καταστήματα, τους δρόμους. Μετά τον διεθνή διασυρμό. Και εν αναμονή όλων εκείνων που ακόμα έχουμε να ακούσουμε. Και βλέπω. Ηττοπάθεια. Γκρίνια. Σκύψιμο. Απάθεια.
Α ναι. Και απαισιοδοξία. Εμποτισμένα όλα μαζί στις κινήσεις μας, στα λόγια μας, στα γραπτά μας. Μια Αφροδίτη ως το κάλλος και μια χειρονομία ως η σαπίλα. Και φυσικά το αστείο της υπόθεσης των αποζημιώσεων. Τις προσωπικές μας αποζημιώσεις που χρωστάμε σε αυτή τη χώρα αδιάφορα σφυρίζοντας, τις παραγράφουμε.
Διαβάζω το άρθρο του Παντελή Μπουκάλα στην Καθημερινή.
Αυτή είναι η Ελλάδα; Ένα άλλοθι για μετριότητες; Ένα άλλοθι για τους μικροαστικούς εγωϊσμούς μας; Ένας λαός και οι πολίτες της χύμα στο κύμα; Μήπως βολευόμαστε χρόνια τώρα;
Βαυκαλιζόμαστε με ξεπερασμένα μεγαλεία, καταπίνουμε τετριμμένη τέχνη, καταναλώνουμε αδιάφορα το δε βαριέσαι της αδράνειας των άλλων, πνίγουμε ό,τι νέο κι ανεξάρτητο μπορεί να προκύψει για χάρη της κλίκας μας, αρνούμαστε πεισματικά να αποδεχθούμε συενργασίες για την επίτευξη καλύτερων αποτελεσμάτων, ευωδιάζουμε μπόχα μπαγιατίλας και μιζέριας. Και γκρίνιας. Ατελείωτης γκρίνιας. Γιατί ως γνωστόν...φταίνε πάντα οι άλλοι. Εγώ; Εγώ είμαι συνεπής και δε ξεκουνιέμαι από τη θεσούλα μου. Θεσούλα. Πάει να πει ζωούλα. Υποκοριστικά σαν παιχνιδάκια γιατί αγαπήσαμε το greed capitalism.
Η ύφεση δεν είναι μόνο οικονομική. Σιγά το νέο. Το να αποδεχθείς ότι κάτι βρωμάει και σαπίζει επικίνδυνα είναι απλά μια διαπίστωση. Piece of cake. Το να αναζητήσεις τη λύση, προϋποθέτει αλλαγή. Και κυρίως, επίπονες προσωπικές αλλαγές. Ξεβόλεμα, αποδοχή των σφαλμάτων μας. Και έλεγχος της ασυδοσίας μας.
Το να μεμψιμοιρώ δεν είναι του χαρακτήρα μου. Για αυτό κι επιλέγω να συναναστρέφομαι με εκείνους τους Έλληνες που απομακρύνθηκαν νωρίς από τη σαπίλα. Εκείνους τους νέους που αναζητούν ακόμα το φως, ακόμα και μέσα στο μαύρο που επικρατεί. Επίμονα ρομαντικών με καθαρές ψυχές και σταθερά βήματα στη γη. Ο Νικήτας, ο Κωνσταντίνος, η Ειρήνη, η Έλενα, ο Νίκος, ο Αντώνης. Στον τομέα του ο καθένας διαφέρει. Έχουν πάψει εδώ και καιρό να κολυμπάνε με το ρεύμα. Με προσωπικό κόστος ενίοτε. Μα με μια εσωτερική δύναμη που τους κινητοποιεί προς την ίδια κατεύθυνση. Κι αυτή είναι η ελπίδα μου, η τελευταία που απέμεινε. Οι όμορφοι άνθρωποι. Ψάξτε τους και ανακαλύψτε το πραγματικό ταλέντο τους. Όχι εκείνου του δήθεν ταλέντου των κακέκτυπων αντιγραφών και των χιλιοειπωμένων λέξεων. Δε θα δυσκολευτείτε να τους βρείτε δίπλα σας. Η πορεία τους είναι αυθεντική και δίχως ψεύτικες υποσχέσεις και γλαφυρά στολίδια. Θα σας μιλήσουν καθαρά και όμορφα. Και κυρίως, ακριβώς επειδή ξέρουν ποιοι είναι, δε θα σας φορτώσουν στιγμή το καλάμι του εγωϊσμού και του ναρκισσισμού τους. Γιατί έχουν συναίσθηση του σεβασμού στον διπλανό τους. Αν μη τι άλλο. Σαμάνοι και πολίτες του κόσμου ταυτόχρονα.


υγ. Η τελευταία ταινία του Clooney με εξέπληξε ευχάριστα. Όσοι δεν την είδατε ακόμα, επιλέξτε καλή παρέα και κλειστείτε σε μια σκοτεινή αίθουσα. Πριν η πρώιμη άνοιξη μάς κλείσει το μάτι πονηρά για περιπάτους στην πόλη. '-)