Τελικά όταν μαθαίνεις κάτι καινούριο πρέπει να το περάσεις από τους μύλους του μυαλού σου. Να το τοποθετήσεις στη θέση που του αξίζει ή να το απορρίψεις.
Στην περίπτωση που δεν ταιριάζει στην ήδη διαμορφωμένη παρτιτούρα της σκέψης σου, προφανώς δεν εντάσσεται ούτε σαν υποψία νότας στο χαρτί του μυαλού.
Και εξηγούμαι. Είναι εποικοδομητικό να μαθαίνεις ένα τρόπο επίλυσης προβλημάτων και διαδικασιών. Και εξίσου σημαντικό να μαθαίνεις έναν ακόμη τρόπο, έτσι για να δεις και μια διαφορετική πλευρά του σκέπτεσθαι. Ακόμα κι αν αυτός ο διαφορετικός τρόπος σε αναγκάσει να ξεβολευτείς λιγάκι, να επανεξετάσεις τις ήδη δομημένες και βαθιά ριζωμένες απόψεις και ιδέες σου.
Πολλές συζητήσεις έχουν γίνει για θεωρίες και τρόπους επίλυσης του ίδιου προβλήματος. Μερικοί εμμένουν σχεδόν με φανατικό τρόπο κάτι που τους φαίνεται πιο κοντά στη λογική τους. Κάποιοι άλλοι ψάχνουν διψασμένα κρυμμένα μυστικά και ντουκουμέντα, για να αποδείξουν ότι σκέφτονται διαφορετικά από το κοινό μέσο όρο. Ίσως και για να παίξουν, να ασκήσουν τον εγκέφαλο τους. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που αποδέχονται όλες τις πιθανές λύσεις και απόψεις, τουλάχιστον ως ισότιμες.
Μη δίνεις σημασία δάσκαλε, ακόμα κι αν ο τρόπος που μας λες δεν είναι ο πλέον απλός για τους εγκεφάλους μας που έχουν συνηθίσει να μας τους θρέφουν με εύκολα κολπάκια. Ακόμα κι αν μάς παίρνει χρόνο να τα καταλάβουμε, ακόμα κι αν πρέπει να χτυπηθούμε με τα κατεστημένα μας.
Κι ας αφήσουμε την αλήθεια να βγει από τη συζήτησή μας. Και από την ελευθερία να διαλέγει ο καθένας μας την πορεία του και τις εικόνες του. Τις απόψεις του, όποιες κι αν είναι αυτές, όσο κι αν συμπίπτουν, όσο κι αν διαφέρουν από τις απόψεις των άλλων.
Τα σέβη μου. Σε όσους κοιτούν πίσω από τις γραμμές, πίσω από τις ιδέες τις διαφαινόμενες. Ίσως και σε εκείνους που ονειρεύονται με φαντασία την αλήθεια.

Π.