Από τους αγαπημένους. Τρυγητής και για αυτό μάλλον μεθυστικός. Μετέωρος ανάμεσα σε καλοκαίρι και χειμώνα. Άλλωστε έχω χρόνια να ζήσω φθινόπωρο τριών μηνών. Μήνας που και τυπικά μεγαλώνουμε. Τυπικά. Δεν ξέρω αν είναι κι ουσιαστικά. Μια τάξη μεγαλύτερη λοιπόν.
Μαζεύουμε τα κομμάτια μας και προχωράμε.
Και αναζητάμε τα μεγάλα θαύματα. Από τους άλλους. Από εμάς τους ίδιους.
Καινούρια ξεκινήματα, νέοι έρωτες, νέα τραγούδια, νέα ταξίδια, νέες φάσεις στα γήπεδα, νέες βόλτες με καινούρια μοντέλα αυτοκινήτων.
Διαφορετικά. Αλλιώτικα.
Χωρίς μυστήρια αυτή τη φορά. Το αληθινό μυστήριο είναι ολοφώτεινο και λαγαρό, απεχθάνεται τα τρικ και τα θαύματα, τη σκαρταδούρα των απόκρυφων και των αισθησιακών. Εκείνη τη δεδομένη στιγμή ανοίγει μπροστά μας και παραδίδεται ατόφιο. Χωρίς το αναισθητικό της λογικής που ακινητοποιεί τη στιγμή και τη διαλύει.
Με σημάδια από το μαγιό ορατά για αρκετό καιρό ακόμα. Μέχρι να καλύψουμε τα γεμάτα αρμύρα κορμιά μας.
Με σημάδια από τις φλόγες ορατά για χρόνια ακόμα. Μέχρι να καλύψουμε τον τόπο μας με δροσιά ξανά. Και φρέσκο αεράκι. Ο Οδυσσέας το ‘χε γράψει προφητικά:
«Ο Αύγουστος θα μας κάψει το μυαλό στο τέλος. Θα το δεις.»
Δεν είναι όλα τα καλοκαίρια ίδια. Όπως δεν είναι και όλα τα ταξίδια και οι έρωτές μας ίδιοι. Κάποια ταξίδια τα κρατάς μέσα σου ανέπαφα στο χρόνο και θυμάσαι μέχρι και τον τύπο που σου ακύρωσε το εισιτήριο στο πλοίο για το νησί. Και κάποιοι έρωτες μένουν ανεπανάληπτοι, σαν fresco σε τοιχογραφία στο Ακρωτήρι στη Σαντορίνη. Ακόμα και η λάβα δεν μπορεί να τους σβήσει. Για να μένουν εκεί. Ζωντανοί με τα υπέροχα χρώματά τους, να σου θυμίζουν τις στιγμές τους.
Από Σεπτέμβρη τα μονά και οι ζυγοί…Κι εμείς οι δυο πιο δυνατοί.
Και στο Σύνταγμα τα μαβιά και τα μαύρα. Που αναπάντεχα μοιάζουνε με κατάλευκα.
Σα χειμωνανθός στο τέλος του καλοκαιριού, με την πρώτη δροσούλα.


ΥΓ. Μια κολλητή επιστρέφει σήμερα από Νάξο. Λίγο πριν το ταξίδι της επιστροφής είδε στην παραλία κάποιον τύπο με έναν σκύλο. Ο σκύλος φορούσε διαστημικά γυαλιά ( παίζει να είναι από τη συλλογή Star Trek!) και καπέλο. Όλα τα λεφτά όμως ήταν η μπλούζα του αφεντικού του που είχε το slogan:
«Το ξέρω ότι είμαι στον κόσμο μου…
Όμως εκεί όλοι με ξέρουν!»


Π.