Λίγες μέρες εκτός των πυλών. Για λίγο ακόμα.
Έχει έναν αέρα από το πρωί, ικανό να μετακινήσει όλα τα σύννεφα που προοιωνίζουν το φθινόπωρο. Ο ορίζοντας είναι πιο καθαρός από ποτέ και ο ήλιος καίει ακόμα τα σώματα που επιμένουν κοντομάνικα. Έχει ψυχρούλα τα βράδια εδώ, αλλά το μπλε της θάλασσας, πιο χαλαρωτικό από ποτέ, με αποζημιώνουν. Το μπλε της Εθνικής με κάνει και καρδιοχτυπώ στην παράταση. Μέχρι να κάνουν φάουλ, να μαζέψουν τα ριμπάουντ και να καθαρίζουν όμορφα την υπόθεση πρόκριση. Χθες χάσαμε από τους Ρώσους. Αλλά ήτο προσυμφωνημένο. Όπως θα ΄λεγε ο Λιακό, για όλα φταίει η μεγάλη αρκούδα, ο αγωγός και τα αέρια. Πάμε για αποσυμπίεση. Η Ισπανία θα μας χορέψει φλαμένκο. Βλέπω τους βηματισμούς ήδη. Αλλά δεν ξέρω ποιος από το ζευγάρι θα έχει το πάθος για τη συνέχεια και ποιος θα αφεθεί στο ρυθμό του άλλου. Οψόμεθα εις...Μαδρίτη.
Κάτι που δεν ισχύει για τον Λουτσιάνο. Δεν θα τον ακούσουμε άλλοτε live. Μήτε Μαδρίτη, μήτε Σκάλα του Μιλάνου, μήτε Ηρώδειο. Μόνο στα MBs των cd και τα i-Pods μας θα έχει εγκλωβιστεί η φωνή του. Δεν ήταν ο αγαπημένος μου να πω την αλήθεια. Αυτό όμως που μου άρεσε πάνω του περισσότερο ήταν το ότι πάλευε να μεταγγίσει την όπερα στο πλατύ κοινό. Να μοιραστεί, όντας ήδη μεγάλος, τις σκηνές του κόσμου με ερμηνευτές διαφορετικού ρεπερτορίου. Για τους απαιτητικούς που είναι κολλημένοι στον φον Κάραγιαν μπορεί να μύριζε εμπορικό άνοιγμα σε ένα πιο ευρύ κοινό. Τουλάχιστον προσπάθησε να μετατρέψει την ενίοτε στριφνή στα αυτιά μας όπερα, σε άκρως μαγευτικό ταξίδι. Σαν ένα ακόμη από εκείνα τα παιδιά της χορωδίας που αφήνεται μονάχα στη μουσική να τον καθοδηγεί. Σαν αόρατος σκηνοθέτης στην παρτιτούρα της ζωής του…
Σκηνοθέτης. Ένας λιγότερος στην Ελλάδα. Έφυγε ο πιο ''rocker’’, Νίκος Νικολαϊδης.
Που πέταξε τις ταμπέλες του αντισυμβατικού με την ίδια ευκολία που οι ταινίες του κέρδιζαν βραβεία ή ακόμα και απαγορεύονταν ως ιδιαίτερα προκλητικές. Την ίδια εποχή που ο ελληνικός κινηματογράφος ταλαντεύεται ανάμεσα στη δημιουργία και τις επιχορηγούμενες αρπαχτές. Καλό ταξίδι και στους δύο.
Ακούω Amy Winehouse στο shuffle και περιμένω τον επόμενο αγώνα. Ελπίζω να μην είναι το Back to Black το σάουντρακ της βραδιάς. Αν και πολύ φοβάμαι πως στο debate θα ταίριαζε γάντι για μουσικό χαλί. Για το μαύρο χάλι τους. Ας παίξουν τα παιδιά του Δράκου σαν…Γλυκιά Συμμορία! Τουλάχιστον.


Π.