Δυο φορές σε διάστημα λίγων ημερών το θέμα συζήτησης το ίδιο.
Τα EMOs.
Που όπως έμαθα κι εγώ από τη Wikipedia προέρχεται από το emotional.
Αφορμή πανομοιότυπα πρόσωπα Σάββατο βράδυ στο Σύνταγμα. Αλλά και στην Πατησίων.
Αγόρια και κορίτσια με την ίδια φορεσιά. Το ίδιο ρούχο. Μαύρο. Και τα μαλλιά με περίτεχνη φραντζούλα, να πέφτει στα μάτια.
Κι αυτά τα μάτια...γεμάτα απορίες και κατάθλιψη.
Με φίλους αναρωτιόμαστε αν μεγαλώσαμε αρκετά για να κρίνουμε την νεολαία.
Και σκεφτόμαστε αν ζούσαμε σε αυτήν την εποχή, αν βρισκόμασταν κι εμείς ανάμεσα στις παρέες τους. Και να έχουμε μόνιμη επωδό στα χείλη πως η άδικη αυτή κενωνία δεν μας χωρά.
Πιο πολύ τα αγόρια κοιτώ. Μοιάζουν με κοριτσάκια. Πιο πολύ από κάθε άλλη εποχή. Απενεχοποίησαν το δημόσιο κλάμα ( ίσα ίσα είναι και της μόδας), ντύνονται και κουρεύονται σαν τα κορίτσια.
Μερικοί από την παρέα δεν τους αντέχουν. Πιο πολύ για το πανομοιότυπο της εμφάνισης, αλλά και το ''δήθεν'' στυλάκι τους.
Άλλοι πάλι θα μπορούσαν να είναι στη θέση τους. Πάντα θέλαμε να ακολουθούμε και στην πράξη την μουσική που ακούγαμε.
Στις παρέες μας υπήρχε πάντα ένας μεταλάς, κάποιος πάνκ, κάποιος...
Τώρα υπάρχει κι ο Emo.
Σόρρυ κιόλας, αλλά αδυνατώ να τους καταλάβω. Όχι τόσο για το φαίνεσθαι. Ανέκαθεν θέλαμε να γινόμαστε αποδεκτοί από κοινωνικά σύνολα μόνο από την ενδυμασία μας. Όσο για αυτό που πρεσβεύουν. Για να είναι κάποιος emotional πρέπει να είναι σαν καταθλιπτικός; Hurt myself to feel alive? Και όσοι δηλαδή ακούμε post-punk και middle 80's χαρακτηριζόμαστε και Emo; Περίεργη ταύτιση. Περίεργες εποχές. Μάλλον κάτι θα ξέρουν, κάτι θα οσμίζονται από μακριά που εγώ αδυνατώ. Μέχρι τότε θα εξακολουθώ να γουστάρω τους συνομηλίκους τους που είναι απλά ο ευατός τους. Και δεν χρειάζονται κανένα εξωτερικό στοιχείο που να φωνασκεί πως τα έχουν βρει με την πάρτη τους.
Σόρρυ παιδιά, αλλά το πρώτο που μου 'ρθε στο μυαλό είναι το Καταθλιπτικιά από τις Ρόδες. Καλή ακρόαση και θέαση( ο Κλιντ με εξέπληξε ευχάριστα στο συγκεκριμένο κλιπάκι ως σκηνοθέτης!)

Στο Hondos παίζουνε ναρκωτικά...

Π.