...και πώς να την αλλάξεις". Είναι περίεργο να σε ξυπνά ανήμερα της εθνικής γιορτής η Βίκυ Μοσχολιού. Κι όχι για παράδειγμα μια Σοφία Βέμπο. Τουλάχιστον. Αλλά έχει σημασία πια; Εθνικές επέτειοι με ολίγην. Τι ολίγην;
Χμ...ολίγην από ταινίες στα κανάλια, ολίγην από αφιερώματα που ετοιμάζονται στο πόδι τα περισσότερα, ολίγην από Βέμπο στα ράδια, ολίγην παρέλαση, ολίγην διαμάχη για την ίδια την παρέλαση, ολίγην από DVD σε εφημερίδες, ολίγην από δηλώσεις καρμπόν πολιτικών( κάνει και ρίμα!), ολίγην από Πρέκα ( καλά το μαζεύω!)...
Δεν με ενδιαφέρει η διαμάχη, μήτε η έκβασή της. Για μένα η 28η του μήνα αυτού είναι σημαντική για τους ανθρώπους της. Σαν αυτόν της φωτογραφίας.
Που αμούστακος πολέμησε στο Ιππικό στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Δ' Σύνταγμα Ιππικού, 1η Ίλη. Στα χιόνια μέχρι το στομάχι. Με μια κουραμάνα στο χέρι. Δίπλα σε άλλους αμούστακους. Με τα άλογα για φίλο και συμπαραστάτη τους. Με γυναίκες στο πλευρό τους ισάξιες και με τον ίδιο παθιασμένο λόγο...
Αέρα!
Για ελευθερία. Για ζωή.
Και μετά τις πρώτες νίκες, η εξορία. Σε ξένη χώρα, μακριά από την πατρίδα που λίγο πριν ήταν έτοιμοι να πεθάνουν.
Αλλά και για αυτούς που έμειναν εδώ. Κι άντεξαν βασανιστήρια και ασιτεία. Και Δίστομα πολλά.
Μάλλον η γενιά μου δεν θα ζήσει πόλεμο σαν αυτό ξανά. Άλλωστε οι πόλεμοί μας έχουν μετατεθεί σε άλλα πεδία μαχών. Αλλιώτικα. Κι ίσως για αυτό δεν μπορεί να καταλάβει την ιστορία τους και να συμπάσχει σήμερα. 2 στους 10 δεν ξέρουν γιατί έγινε πόλεμος τότε. Κι αρκετοί δεν ξέρουν το νόημα της σημαίας. Θα μου πεις είναι τόσο σημαντικά αυτά; Για μένα είναι. Γιατί άκουσα την ιστορία και την έμαθα όχι από τα βιβλία της ιστορίας του Παπαρηγόπουλου, αλλά από τους αληθινούς ήρωες. Και δεν τη ξεχνώ. Οφείλω να θυμάμαι. Όχι τόσο για μένα, αλλά πρωτίστως για εκείνους. Κι όχι μια φορά το χρόνο. Την κουβαλώ συνέχεια μέσα μου. Μνήμη κι όχι τροχοπέδη.
Και μάλλον για αυτό αγαπώ ακόμα τα άλογα. Περήφανα και όμορφα. Που τα σκοτώνουν σαν γεράσουν...

In memorial

Π.