Αυτού που δεν έχω εδώ και καιρό. Μάλλον αυτού που σκονίζεται σε κάποιο συρτάρι. Εκείνον τον κόκκινο από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Που δεν είχα ποτέ το κλειδάκι του και τον γέμιζα μικρή.
Ημέρα Αποταμίευσης. Ημέρα που δεν γράψαμε ποτέ έκθεση στο σχολείο. Μα ποτέ. Θα μου πεις η αποταμίευση διδάσκεται από μια έκθεση στο σχολείο. Και θα 'χεις και δίκιο.
Και το κακό είναι ότι ανήκω στην πλειοψηφία των γυναικών που έχουν τρύπια χέρια όταν πιάνουν χρήματα.
One of those λοιπόν...
Αλλά έχει χάρη η αποταμίευση. Όχι μόνο χρημάτων. Αλλά και στιγμών, αισθημάτων.
Για να τις μοιραστείς με άλλους κι να μην τις απολαύσεις αχόρταγα μόνος σου.
Να αποθηκεύεις στιγμές για σένα. Να πλουτίζεις τον ευατούλη σου, όχι για να τον περιφέρεις αυτάρεσκα, αλλά για να τον χαρίζεις.
Να συλλέγεις αισθήματα. Όχι για να τα έχεις κάπου στην καρδούλα σου κρυμμένα και καταχωνιασμένα, αλλά για να τα κάνεις να ανθίζουν κάθε στιγμή, κάθε λεπτό της ζωής σου.
Να αποταμιεύεις χρήματα. Για να αγοράσεις εκείνο το στοιχειωμένο Type R που σου έχει τρελάνει το μυαλό για να πας μια βόλτα με την παρέα σου. Εν ανάγκει τη μία και μοναδική. Ξέρεις. Για να ταξιδέψεις σε τόπους μακρινούς. Για να πας να δεις μια βραδιά συναυλία της Amy Winehouse στο Μιλάνο, χαμένος μες στο πλήθος. Για να πας να δεις όπερα στη Βαρκελώνη, να τσιρίξεις με όση δύναμη σου απομένει στα πνευμόνια μέσα στο Camp Nou...
Μέχρι τότε μην περιμένεις. Αποταμίευσε.
Για χάρη του δικού σου ''κουμπαρά''!

Και για να μη ξεχνιόμαστε, στηρίζω και ψηφίζω ανοιχτά το αίτημα του bro rasta!!!


Π.