...κι εσύ είσαι κάπου
αχ πού να βρίσκεσαι
για πού γυρνάς...
Τα βράδυα του Σαββάτου έχουν γίνει οι μόνες αφορμές για συνάντηση. Έτσι το αφήσαμε να γίνει. Τις άλλες μέρες οι αποστάσεις μεγαλώνουν στο χάρτη του μυαλού μας, τα ωράριά μας δε συμφωνούν και η κούραση αδυνατεί να παραδώσει τον ευατό μας στις στιγμές της παρέας. Της ευρύτερης.
Τι έχει το πρόγραμμα για σήμερα; Πάμε κι ό,τι βγει.
Ψυρρή. Προσκύνημα. Τα πόδια μου μπλέκονται με άλλα. Εκατοντάδες.
Πάμε να φύγουμε; Δεν αντέχω να σε αγκαλιάζω με τη μυρωδιά από σουβλάκι στα μαλλιά σου. Και κυρίως να μας κοιτάζουν ανυποψίαστα μάτια.
Πλατεία Εξαρχείων. Με τους...Χάρτες να μας ανοίγουν νέες διαδρομές. Σε καινούριους ανθρώπους. Όμορφους. Νέους από την Καλών Τεχνών. Το μαύρο Havana Club κάνει καλά τη δουλειά του. Μου ζεσταίνει τις αρτηρίες.
Ωραία η κουβέντα για το Ιράκ και τη φιλοσοφία. Και την αποδόμηση. Και την απροσάρμοστη ενσωμάτωση εισαγόμενων ιδεολογιών από το εξωτερικό στη Ψωροκώσταινα. Πάμε κάπου να χορέψουμε όμως;
Με κρατάει αγκαζέ και πάμε στο Stand. Ελληνικό rock, reggae, soul και funk. Χορεύουμε όπως οι περισσότεροι. Αυθόρμητα.
Μου κουράστηκες; Πάμε. Για την επιστροφή.
Μήπως πεινάς;
Μόνο ο Μπαϊρακτάρης είναι ανοιχτός στα μέρη μας. Με έναν κεφάτο σερβιτόρο.
Τα δρομάκια στην Πλάκα, έρημα πια, απόκοσμα και σκοτεινά. Υγρά. Έτσι όπως αγαπώ να τα βλέπω κάποιες φορές. Απαλλαγμένα από τις ορδές ντόπιων και επισκεπτών.
Μονάχα μια βιτρίνα με χαλιά μάς περίμενε για το βραδινό χάδι ένας γάτος. Απίστευτα χαδιάρης. Κι ας μην τον αγγίξαμε στην ουσία.

Πλησιάζει ξημέρωμα. Θα περιμένουμε το μετρό. 5:15 το πρώτο δρομολόγιο. Στους συρμούς οι μισοί κοιμούνται παραδομένοι με το κεφάλι προς τα πίσω. Ε και;
Στη στάση είμαι εγώ και κάποιες αφρικανές γυναίκες. Κι εδώ για το πρώτο δρομολόγιο. Μες στην ησυχία της αυγής. Της πιο αγαπημένης ώρας. Σπουργίτια κελαηδούν τη μέρα που δειλά μπουμπουκιάζει. Ξημέρωσε.
Τα πόδια μου έχουν πιαστεί. Ελευθερώνω τις νευρικές απολήξεις των ποδιών μου από τις γόβες. Οι φλέβες δροσίζονται από την πρωϊνή υγρασία.
Σαν να βουτώ σε ένα δροσερό ποτάμι. Αλλιώτικο από δαύτο που θα αρχίσει σε λιγάκι να κινείται στην άσφαλτο.
''Δεν ξέρω αν μου αρέσει η αυγή, αλλά η "αυγή" του μετρό που το περιμένεις να σηκώσει τα ρολά μού αρέσει πολύ.''
Διαφωνώ. Πώς θα ανοίξει το μετρό για να δεχτεί το ποτάμι του κόσμου, αν πρώτα δεν ξεκλειδώσει η νύχτα μια καινούρια μέρα; Με μοναδικό κλειδί της, την αυγή. Με την Πούλια που μεταμορφώνεται σε Αυγερινό και το πιο βαθύ σκοτάδι πριν την αυγή.
Όταν χαράζει...