Της Αθήνας και κάθε πόλης.
Των επιβατών του που περιμένουν τον έρωτα. Ακόμα.
Τις προάλλες ακόμα συζητούσα με κάποια ψυχή που ακόμα αναζητά το όνειρο της πληρότητας του έρωτα, πώς είναι δυνατόν να βρεις την αγάπη με τέτοιους εντατικούς ρυθμούς και τόση απομόνωση στον ευατούλη μας.
Ok, καλά τα events και τα parties, καλές οι συναντήσεις μας. Όμως τι είναι αυτό το κάτι που σπιθίζει στο μάτι και η καρδούλα μας σκιρτά;
Και πώς είσαι βέβαιος-η ότι this is love?
Και πού να βρεις χρόνο να χωρέσεις για έρωτες όταν από το πρωί μέχρι το απόγευμα μιας καθημερινής δεν ησυχάζεις; Κι όταν σου μένει ένα Σαββατοκύριακο, να καταφέρεις να χωρέσεις όσα δεν έζησες μες σε πέντε μέρες...
Κι ο έρωτας; Ξέρω τι θα μου πείτε...Is This Love, που λέει κι ο Bob.
Ναι το λέω κι εγώ σε όσους ακόμα περιμένουν τον έρωτα της ζωής τους.
Αλλά πού στο καλό θα συναντηθούνε;
Εκείνος μου 'χε πει πως την αναζητά κάθε μέρα στο μετρό. Γέλασα. Και το ευχήθηκα. Μέχρι που άκουσα σήμερα την ιστορία δυο νεαρών από τη Νέα Υόρκη.
Ενός νεαρού που συνάντησε την ιδανική κοπέλα των ονείρων του σε κάποιο βαγόνι του μετρό. Κάποιες ταυτόχρονες ματιές, κοινά σήματα. Κι ενώ κατέβηκαν στον ίδιο σταθμό, δεν πρόλαβε να την πλησιάσει γιατί εκείνη είχε χαθεί στο πλήθος.
Πεπεισμένος πως ήθελε να τη γνωρίσει, ετοίμασε μια ιστοσελίδα και με χαριτωμένο τρόπο, έγραψε όλες τις λεπτομέρειες της συνάντησης τους. Τον αριθμό της γραμμής, την ώρα, τους σταθμούς, και αφού τη ζωγράφισε πρόχειρα έδωσε το mail και τον αριθμό του τηλεφώνου του. Η ιστοσελίδα έγινε forward πολλές φορές και μέσα σε 3 μέρες, μέσω μιας φίλης της κοπέλας, οι δυο άγνωστοι του μετρό συναντήθηκαν κι είναι τώρα πλέον μαζί.
Μικρές ιστορίες έρωτα σε μια μεγαλούπολη;
Μάλλον θα μου πεις. Και θα 'χεις και το δίκιο σου.
Γιατί πολύ απλά η αγάπη μπορεί να είναι στην απέναντι θέση στο ίδιο βαγόνι στο μετρό, στην πλατεία πιο κάτω από το σπίτι σου, στα ίδια μέρη που κινείσαι.
Κι αν δεν την προλάβεις και δεν τη ζήσεις μέχρι το τέλος, θα έρθει καιρός που θα πεις, πώς είχα τα μάτια μου κλειστά; Δίπλα μου ήταν και την άφησα να φύγει.

Μήνυμα πρώτον: Ψυχούλα, συνέχιζε να τη ψάχνεις out there. Όχι πια Waitin' in Vain, αλλά με το θάρρος του Could You Be Loved!
Μήνυμα δεύτερον: Στο μετρό των Αθηνών, αντί για τα ξενέρωτα και κρύα άσματα που ακούμε( εξαιρούνται οι άκρως ελληνικές επιλογές που ακούω μονίμως στην Ομόνοια!), να παίζει στο shuffle το Love Is In The Air κι άλλα τέτοια όμορφα.
Αν και θα ταίριαζε το τραγουδάκι του James Blunt , You Are Beautiful '-)))
Μπας και γελάσουμε λιγάκι. Κι ομορφύνουμε. Από έρωτα.
(Ξέρω ότι είναι άσχετον με το θέμα, αλλά προσωπικά θα το διασκέδαζα!)
Μήνυμα τρίτον: Μανώλη Φάμελλε, μπορεί ωραία να τα λες ότι στη μεγάλη πόλη η αγάπη έχει χαθεί, μα φαίνεται πως αρκετές καρδιές χτυπάνε δυνατά κάτω από το κουρνιαχτό.
Ευτυχώς.

Π.