Ο τόπος, θάλασσα. Ο χρόνος, 6 Γενάρη.

Το παραδέχομαι. Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά δεν είναι η αγαπημένη μου γιορτή. Αντίθετα προτιμώ τα Θεοφάνεια. Παραμελημένα τελευταία. Αναγκαία για να φωτιστεί ο ευατούλης μου. Με θέλγει η εικόνα που το υγρό στοιχείο υποδέχεται το θείο πυρ. Λειτουργεί σαν Κάθαρση. Και είναι πέρα για πέρα ελληνική. Γιορτή σε μπλε.

Λογικά τέτοιες μέρες κάνουμε ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε. Σκόρπιες λέξεις αναδύονται.
Πυρκαγιές και εκλογές.
Έτος δελφινιών και πολλών σε Ιράκ και Νταρφούρ εχθροπραξιών.
Βαρέλια πετρελαίων που έχουν πάρει την ανηφόρα και τόνοι μόλυνσης που συνεχίζουμε να δημιουργούμε.
Και ανάμεσα συναυλίες, φάσεις στο χορτάρι, πάρτυ, βιβλία, ποτά ζεστά και ώρες ταξιδιού σε ένα δισάκι που γεμίζει. Και καινούρια ξεκινήματα. Το σταματάω εδώ. Οι ανασκοπήσεις δεν είναι το φόρτε μου. Αν κάτι θα κρατήσω είναι οι άνθρωποί μου, παλιοί και φρέσκιοι. Τούτοι είναι ο πλούτος μου. Ανεκτίμητος και αδιαφιλονίκητος.

Κι όσο για τις ευχές του νέου έτους, έχω μπόλικα όνειρα να πραγματοποιήσω. Γιατί αλίμονο αν παραιτηθώ από τώρα. Όχι τόσο από την έπαρση των νιάτων, όσο για τη θέληση, την κινητήρια δύναμη που κινά τον κόσμο λιγάκι πιο μπροστά, για το καλύτερο όλων.
Το 7 ήταν το έτος μου και μου ‘δωσε πολλά. Περισσότερα από όσα περίμενα. Το 8 εύχομαι να μας δώσει όσα έχουμε ανάγκη. Και μιας και μου θυμίζει το άπειρον και τον καθηγητή των μαθηματικών μου, μια ευχή μου ‘ρχεται ιδανική.

Αγάπη εις άπειρον για φέτος. Να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε, να μοιραστούμε, να χαρούμε, να γελάσουμε, να κλάψουμε αν χρειαστεί. Το ήμισυ μας να γίνει όλον, δύο. Για τους ανθρώπους, για τους τόπους μας. Που αφήσαμε να μαυρίσουν στη νωθρότητα και τη σαθρότητα. Αρκεί να φτάσουμε την αγάπη ατόφια στο άπειρον. Θα τα καταφέρουμε; Τουλάχιστον θα το τολμήσουμε. Και θα το πούμε φωναχτά και αληθινά. Ποτέ στα ψέμματα. Κι όχι μόνο στερεότυπα.

Τα τρένα που φύγαν
Τα χρόνια μας πήρανε
Δως μου χέρι να πιαστώ
Να πιαστώ να κρατηθώ
Ένα γέλιο μια ματιά
Κι ανασταίνεται κι η νεκρή καρδιά