Σε τιμές. Σε ανθρώπους. Σε λόγια. Σε τραγούδια. Σε στιγμές. Σε πολιτικές. Σε ταινίες.
Πόσο μετράει πια η αξία του καθένα;
Και μέχρι που θα φτάσουμε τη διαρκή έκπτωση;
Αδυνατείς να δεχτείς την εκ-πτωση. Κλείνεσαι στο μικρόκοσμό σου και πληκτρολογείς σε chat, χάνεσαι για ώρες σε strategy games, λιώνεις για ώρες μπροστά από την τηλεόραση, αποχαυνωμένος. Ακούς τις playlist από ραδιόφωνα στους δρόμους με τα ακουστικά στα αυτιά, διαβάζεις δημοσιογράφους σε εφημερίδες που πληρώνονται από ειδικούς λογαριασμούς. Κατεβάζεις τόνους ποτά φαρμάκια δήθεν για να διασκεδάσεις. Πού και πού χάνεσαι και σε ψεύτικους, χάρτινους κόσμους, γιατί δεν αντέχεις τον αληθινό. Θύμα και ταυτόχρονα μέτοχος. Ακούσιος ή ακόμα και συνειδητός παίκτης μιας παρτίδας καλοστημένης. Κρυφοκοιτάς μαζί με μια ολάκερη χώρα όσα είχες να αγγίξεις από την εφηβεία σου, περιοδικά και ταινίες που σε έκαναν να κλείνεσαι για ώρες στην τουαλέτα. Μόνο που τότε δεν υπήρχε έντονη μυρωδιά βόθρου.

Περπατάς ολομόναχος στην Ερμού.
Οι τιμές πέφτουν. Όπως κι οι άνθρωποι. Πιο χαμηλά. Σε τιμές εξευτελιστικές. Τιμές…
Και κάπου δίπλα σου σωριάζονται και πέφτουν πτώματα, νεκρά. Δεκατετράχρονα κορίτσια και αγόρια, αναζητούν σε γραμμές την έξαρση, μακριά από την έκπτωση. Σπιντάρουν για να χαθούν στην επόμενη γωνία. Μαζί με τα νιάτα μέχρι τα τριάντα που πατούν το γκάζι στα νεκροταφεία των δρόμων. Δρόμοι και γραμμές. Αυτά τα δυο δεν θα απασχολήσουν για πολύ. Άλλωστε τι μυστήριο κρύβουν στατιστικές στατικές σε σύγκριση με πιπεράτα, γκανγκστερικά, μαφιόζικα παραμυθάκια που πλάθουν καθημερινά νάνοι που πιστεύουν ότι είναι Μίδες.

Διαβάζω το άρθρο του Δημήτρη Νανόπουλου για τα «όχι στη χρυσή μετριότητα».
«Ενώ στην Ελλάδα υπάρχει καλό δυναμικό, γιατί και φαντασία έχουμε και μυαλό και όρεξη για δουλειά έχουμε και ενθουσιασμό, νομίζω ότι έχουμε το πρόβλημα του φθόνου, ότι δηλαδή προσπαθεί ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου.(…)Στην κατηγορία αυτού που ονομάζουμε «χρυσή μετριότης» ανήκουν πολύ περισσότεροι από τους ικανούς και αυτό κατεβάζει το επίπεδο. Οι καλοί θα σηκωθούν και θα φύγουν, όπως και γίνεται, και θα μείνει ο τόπος όπως έχει μείνει. Θέλουμε αλλαγή νοοτροπίας και θέλουμε τα πολιτικά κόμματα, και μιλάω για όλα, να ενωθούν και να σταματήσουν να παίζουν μπιλιάρδο πάνω στις πλάτες των νέων. Αυτό σημαίνει νέος: να έχεις όνειρο, ελπίδα και μιαν επαναστατικότητα, γιατί δεν έχεις βολευτεί και είσαι γνήσιος. Όπως πρέπει να είναι όλοι οι άνθρωποι. Αυτό γίνεται προϊόν εκμετάλλευσης από διάφορα κόμματα και μερικά λόγω της ιστορίας τους έχουν ειδικευτεί στην εκμετάλλευση των νέων για να φτάσουμε να είμαστε συνέχεια στους δρόμους και να μην γίνεται τίποτα.»
Θα κλείσεις τα αυτιά σου αυτή τη φορά. Όχι γιατί δε σε ενδιαφέρει. Αλλά γιατί δεν ανέχεσαι να παρουσιάζεται κάτι ως σύνηθες και δικαιολογημένο. Γιατί η άλλη Ελλάδα είναι εκεί έξω και συνεχίζει να αγωνίζεται με το ταλέντο της. Άραγε υπάρχει δημοσκόπηση που να συγκρίνει τον Έλληνα της 13/8/2004 και εκείνον της σημερινής ημέρας;

Πάρε τα τσιγάρα και κατηφόρισε μέχρι το Φάληρο. Θαλασσινό αεράκι μας χρειάζεται. Τι λες προλαβαίνεις από Συγγρού;
No need to laugh and cry
It’s a wonderful, wonderful life
No need to run and hide…