Εν μέσω εξεταστικής κοιμάμαι λίγες ώρες. Τις περισσότερες πετάω βιβλία στα πατώματα και προσποιούμαι πως διαβάζω. Ακούω ραδιόφωνο φανατικά και ξεκαρδίζομαι με τον M.Hulot που θυμήθηκε η κρατική τηλεόραση. Κι ανάμεσα στα διαλείμματα, μιλάω για ώρα σε τηλέφωνα με φίλους. Και κάνω βόλτες. Εδώ τριγύρω. Και στη θάλασσα.

Η Α. έχει ξεμπερδέψει νωρίς με αυτά και ζει τις αποδράσεις της σε άλλα μέρη.
Εγώ πάλι τις ζω εδώ, μέσα σε αυτή τη concrete jungle όπως λέει ένας φίλος.

Συνθλίβω γνώση σε όσα εγκεφαλικά κύτταρα μου έχουν απομείνει, αναζητώ μάταια να βρω κάτι διαφορετικό κι ενδιαφέρον σε παραπομπές, αδυνατώ να τα παπαγαλίσω. Τόμοι βιβλία που υποτίθεται μου λένε πως λειτουργεί by the book το μάρκετινγκ. So what?
Δε ξέρω πότε θα μάθω κάτι που βιώνεται. Πότε θα σταματήσουν να με τροφοδοτούν με βιβλία-ευαγγέλια, δημοσιεύσεις καθηγητών, και διαλέξεις ανούσιες; Και κυρίως πότε θα σταματήσουν να έχουν το περίφημο ύφος χιλίων καρδιναλίων.

«Έχω συνεργαστεί με πολιτικούς, άπειρες μεγάλες εταιρίες, έχω εφεύρει μέχρι και όρους του marketing στην Ελλάδα, τα γράφω στο βιβλίο μου… Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»
Κασέτα πρέπει να παίζει. Ναι κασέτα, ούτε καν cd. Κι αναρωτιέμαι ποια η διαφορά τους με καθηγητές ξένων πανεπιστημίων. Εκείνοι μάλλον είναι ανίκανοι, δεν έχουν γράψει μεγάλο αριθμό papers(Lion, θα κατέβω αργότερα να σου φέρω χαρτάκια!), δεν είναι σοβαροί καθηγητές. Γιατί αλλιώς πως εξηγείται ότι μιλάνε σαν πραγματικοί συνάδερφοι με τους μεταπτυχιακούς τους, είναι εκεί για μια απλή συζήτηση, κάνουν κρύα αστεία ή ακόμα και ακροβατικά αν χρειαστεί. Ξέρω τον αντίλογο. Αμερικανιές. Δεν το πιστεύω. Είναι απλά μετάδοση ουσιαστικής γνώσης με ανεπιτήδευτο τρόπο. Αμφίδρομο. Γιατί πως αλλιώς να δικαιολογήσω το γεγονός ότι πέραν των διαλέξεων, ούτε επισκέψεις και συναντήσεις με επαγγελματίες του χώρου γίνονται, ούτε μπορείς να παρακολουθήσεις ένα διεθνές συνέδριο μάρκετινγκ, αν τύχει και συμπέσει με μια διάλεξη. Απουσία κοπελιά, μου θες και εξωσχολικές δραστηριότητες…

Ο Ξυδάκης τους είπε κότες τους πανεπιστημιακούς στο τελευταίο βλέμμα. Δε θέλω να πιστεύω ότι είναι όλοι έτσι κι έχουν επαναπαυθεί στις ζεστές θεσούλες τους. Ότι ξεβολεύονται που και που. Κι όχι μόνο όταν πρόκειται για ίδιον συμφέρον τους.

Πίνω λίτρα γάλακτος και κάνω βόλτες τα βράδια μαζί του. Κοντινά μέχρι τη θάλασσα. Και μακρινά της φαντασίας μας. Μέχρι να τελειώσει η εξεταστική εγώ θα είμαι αλλού. Τριγυρνώντας στον κόσμο. Αιθιοπία ή Μαδαγασκάρη;
Μωρό είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει
Αν τελικά θα πάμε στη Τζαμάικα, τότε πάρε λεφτά απ’ το σπίτι.

ΥΓ. Δεν ξέρω γιατί μου βγαίνει τώρα, αλλά θέλω να ευχαριστήσω την Ειρήνη. Για την υποστήριξή της, για τη συμπαράστασή της, ακόμα και για αυτό το λίγο που για μένα ήταν πολύ. Ουσιαστικό.

ΥΓ2. Έχετε ακούσει κοπή πίτας που πρέπει οι φοιτητές να πληρώσουν 40€ για…fingerfood και συμπάθεια; Δηλαδή σόρρυ κιόλας, αλλά ποιος θα τραγουδήσει live; Παίζει να ανέβουν on stage τίποτα Saint Etienne; Amy Winehouse; Έστω στα decks θα είναι τουλάχιστον ένας dj Sasha, Matthew Dekay, ή Bob Sinclar; Μωρέ αν δε έχουν τον Paul Οakenfold δεν πατάω τη γόβα μου. Να μου κρατήσετε κομμάτι. Εννοείται μέσα το φλουρί!

ΥΓ3. Παραφέρομαι και γράφω σκέψεις σε υστερόγραφα. Ας είναι. Hearts in Athens! Αγκαλιάστε τις καρδιές στο δρόμο. Καρδιοχτύπια σε φόντο γκρίζο.

Π.