•Ο ήλιος που ζεσταίνει απογευματάκι την Πανεπιστημίου και τη Σταδίου. Τα σύννεφα παραμέρισαν για χάρη του, παρά το κρύο.
•Ο οδηγός του λεωφορείου που πρέπει να έχει συγγενή τον Χάκινεν. Δεν έχω ζήσει καλύτερες προσπεράσεις, ούτε πιο σπιντάτη οδήγηση (σε λεωφορείο).
•Η αγωνία της Βάσως λίγο πριν ανέβει στη σκηνή για ακόμα ένα Live με τους Closer στο Κύτταρο. Κι η απορία της μετά, όταν ξυπόλυτη με τις μαύρες κάλτσες της, μας ρωτούσε πως τα πήγε.
•Ο Αλέξης Κωστάλας που περιγράφει το λουπ και άκσελ με την αγωνία των αθλητών να χαράσσεται στη φωνή του. «Καλή επιτυχία παιδιά!»
•Το κλεφτό χαμόγελο του μαυροφορεμένου νεαρού στο Bartessera. Φταίει το ρούμι; Έστω. Πόσα χαμόγελα βλέπεις καθημερινά; Έστω και τα ανεπαίσθητα.
•Μια ώρα χαζεύοντας τα ράφια στου Κάουφμαν. Και δεν τα πάω καλά με τις επιλογές ανάμεσα σε πράματα που λατρεύω.
•Τα παραζαλισμένα πρόσωπα των συμφοιτητών μου μετά από τρίωρη ανάπτυξη δοκιμίου. Μαζεύεις όλα τα κεφάλαια των βιβλίων και τα πασπαλίζεις με φαντασία και γεγονότα του σήμερα. Θα πετύχει το κέικ;
•Οι άπειρες φωτογραφίες αυτοκινήτων που ζητούνε μια θέση σε μακέτα. Θα πρέπει να τις ταιριάξουμε και να τις βάλουμε στη θέση τους. Στον τοίχο απέναντι.
•Η διαδρομή μέχρι το Σούνιο. Καθαρός αέρας στα μαλλιά του και χρυσοκόκκινο φως στα μάτια του. Ένα απόγευμα που δεν είχε όρεξη, αλλά είχε κέφια ο καιρός. Κάνει φάρσες τελευταία κι αυτός μαζί μας.
•Κυριακάτικα τραπεζώματα και γέλια μετά από δυνατό μπρούσκο κρασί. Στη Ν. Φιλαδέλφεια. Πάντα.
•Η αδύνατη κοπελιά στα μαύρα που μας κέρασε ένα ποτήρι κρασί σε μια ‘’αίθουσα στο βάθος’’ στον Κάββουρα. Και μας κοίταξε κατάματα για να μας ευχηθεί τα καλύτερα. Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ, μέτρο δεν έχει η αγάπη να ακούγεται από το παλιό juke box.
•Τα γενέθλια της που γιορτάσαμε στο Τραλαλα στην Ασκληπιού. «Είχα κατάθλιψη το πρωί, αλλά τώρα μου πέρασε μαζί σας! Είμαι τυχερή που είμαι ακόμα ζωντανή … στη σκηνή.» Υπέροχο πλάσμα κι αυτή.
•Μια τάρτα φράουλα για μετά. Φύλαξε και μια ΙΟΝ αμυγδάλου. Σαν κι εκείνη που έτρωγε ο πιτσιρικάς της προάλλες στο τραμ. Αχόρταγα.

•Κόκκινα χείλη της φωτιάς θυμάσαι εκείνη που αγαπάς; Που 'ναι τα μάτια σου να δουν αυτό το δειλινό, τα χέρια σου να αγγίξουνε τον ουρανό;