Για την τιμή των όπλων γίνονται όλα.
Για την τιμή θα παίξουμε την Κυριακή με το δαφνοστεφανωμένο.
Για την τιμή θα πούμε τα βέτο μας σε όσους μας αμφισβητούν διεθνώς επ' ονόματι.
Για την τιμή θα πρέπει να ολοκληρώσουμε τις εργασίες μας και να κονταροχτυπηθούμε για τον περιβόητο για μερικούς βαθμό.

Ποια ακριβώς τιμή όμως;
Κι είναι ίδια για όλους μας;

Η ΑΕΚ πρέπει να παίξει για την τιμή των όπλων για εμάς τους αεκτζήδες. Γιατί όπως σωστά είπε ο πρόεδρος, είμαστε οπαδοί της, όχι για τα πρωταθλήματα που μας συνοδεύουν στην πορεία μας, αλλά για την ιδέα. Σημαντική η τιμή λοιπόν.

Για το βέτο που έρχεται, είναι απλά μια προκάληψη σε όσα δεν τολμήσαμε και δεν πρόκεται να τολμήσουμε ποτέ. Να πούμε ξεκάθαρα τη γνώμη μας και να τη στηρίξουμε.
Χαμένη μάχη μοιάζει για τους εταίρους μας, τους εξωτερικούς.
Μάχη εντυπώσεων για το εσωτερικό κοινό που είναι από καιρό έτοιμο να καταβροχθίζει εύκολες ειδήσεις και να βλέπει λαμπερές οδοντοστοιχίες, καδραρισμένες και πουδραρισμένες για να μας καθησυχάζουν.

Κι όσο για τους βαθμούς, αν κάποιος μου βρει την τιμή τους, θα τον αναγνωρίσω. Προφανώς είναι σημαντικοί για όσους τους κυνηγάνε μανιωδώς. Τους βαθμούς και μόνο αυτούς. Όχι την γνώση και την ουσία.
Και θα πω άμεσα τι εννοώ. Περνώντας από τη γραμματεία για να πάρω τα τελευταία βιβλία, ακούω την άκαιρη ερώτηση.
"Κυρία Π. γιατί στενοχωρείτε τους καθηγητές σας και δεν έρχεστε στα μαθήματα;"
Η φάτσα πρέπει να έμοιζε με το το emoticon του msn :-SSS
"Εγώ που τρέχω σαν άλογο για να μην πάρω απουσία από τη δουλειά κατευθείαν;"
"Όχι εσείς προσωπικά, αλλά οι συμφοιτητές σας."
Πέρασε μιάμισι ώρα στην οποία ανέλυα με έναν ακόμα συμφοιτητή μου, τα παράπονά μας και τα προβλήματα που έχουμε από το μεταπτυχιακό. Κι ακούγαμε συνέχεια την ατάκα, "μα γιατί δεν το λέτε στους καθηγητές σας;"
Μετά από τόση ώρα, όπου τις εξηγούσαμε για τις ανύπαρκτες επισκέψεις στελεχών, για το ύφος καθηγητών με λιγότερες δημοσιεύεσεις από εκείνους του LSE, για τα ανύπαρκτα μαθήματα που ακολουθούν την εποχή, εμφανίζεται η διευθύντρια σπουδών του τμήματος για να ετοιμάσει τον καφέ της και μας ρωτά τι προβλήματα έχουμε. Πριν προκάμουμε να τις πούμε, εκπροσωπώντας το τμήμα, μάς ξεφουρνίζει ότι έχουνε κόψει πολλούς φέτος. Κι ενώ είμασταν διατεθειμένοι να ξοδέψουμε κι άλλο από το χρόνο μας για να τις εξηγήσουμε, παίρνει τον καφέ της και πηγαίνει με ύφος χιλίων καρδιναλίων στο γραφείο της. Μάς γείωσε κανονικά. Προφανώς δεν πρέπει να περιμένω να αλλάξουν τα πράγματα. Παγιωμένες αντιλήψεις σε αποστειρωμένα μυαλά. Απλά για την τιμή των όπλων. Γιατί απλά ένα μεταπτυχιακό δεν είναι οι βαθμοί, οι καθηγητές και τα βιβλία και οι απουσίες. Είναι η αναζήτηση λίγο παραπάνω γνώσης, από ανθρώπους της αγοράς, χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη απουσιών και βαθμών. Αλλά, άλλη η τιμή και άλλη η μάχη εν προκειμένω.

Τελευταία απόκτησα μια συμπάθεια και σε ακόμη μια Βρετανίδα Amy. Ακούστε την όσοι δεν έτυχε ακόμα. Πάω για μια βόλτα στους Αμπελόκηπους με το MP3 στα αυτιά. Ο ήλιος καίει ακόμα και στο δρόμο Βρετανίδες με αντιηλιακά στα κόκκινα σώματα κάνουν την εμφάνισή τους. Τις ζηλεύω για τη ραθυμία και τα ελαφρά ρουχαλάκια τους. Και το χάρτη στα χέρια τους. Πρέπει να κανονίσουμε την εκδρομή στα Χανιά...



Π.