Μια βδομάδα τώρα χαιρετώ τους πάντες με τέσσερα δάχτυλα. Το μεθύσι της περασμένης Κυριακής έχει ποτίσει και δε λέει να φύγει.

Περπατώ στη Σίνα και ρίχνω μια ματιά στο πρόγραμμα του φεστιβάλ του Γαλλικού Ινστιτούτου. Σκοτεινές αίθουσες που ακούγονται μόνο γαλλικά.

Φεύγω χαράματα από το σπίτι κι επιστρέφω αργά το βράδυ. Κάνω μια στάση στο Petit Fleur για καφέ και χαζεύω τα μπουμπουκιασμένα δέντρα.

Φοράω ανάλαφρα μπλουζάκια σε κιτρινόμαυρο και έχω καρφιτσωμένο χαμόγελο από το πρωί. Κι αναρωτιέμαι για τα ανέκφραστα, σφιγμένα πρόσωπα όσων συναντώ στο μετρό και μοιράζομαι το ίδιο βαγόνι. Θα ‘ρθει η άνοιξη και για αυτούς. Αισιόδοξα.

Ακούω μονότονες παρατηρήσεις για το τίποτα. Απεγνωσμένες προσπάθειες να βρεθεί λάθος εκεί που δεν υπάρχει. Κι είναι οι μόνες φορές που σιωπώ. Η βλακεία είναι ανίκητη.
Περιμένω στα σκαλάκια του Συντάγματος και παρακολουθώ δυο φίλες να συναντιούνται μετά από χρόνια, να αγκαλιάζονται, να φωτογραφίζονται και να μιλούν δυνατά.
Σταματώ να πέφτω από τα σύννεφα για να μην σπάσω κανένα πόδι, όπως λένε και τα παιδιά από την Ελληνοφρένεια. Έχω κλειστή την τηλεόραση και ακούω τις ειδήσεις από το ραδιόφωνο. Περιμένω τις τελευταίες στροφές του πρωταθλήματος για να γελάσω. Όποιος κι αν το πάρει από τους δυο διεκδικητές.

Ανακουφίζομαι για το βέτο, όπως οι περισσότεροι Έλληνες και κάτι μου λέει ότι η Αμερική του Μπους έχει πάψει να είναι το φόβητρο. Άλλωστε έχουν και προβλήματα εσωτερικής κατανάλωσης να επιλύσουν. Τη δε επονομαζόμενη επιτυχία δεν την πιστώνω σε κανένα κομματικό συνδυασμό. Παρά σε μερικούς ανθρώπους. Μια χούφτα. Μόνο, αρκεί.
Και ξεχωρίζω έναν που περνάει πάντα απαρατήρητος, ακόμα κι αν το έργο του είναι καταλυτικό εδώ και χρόνια. Αναφέρομαι στον πρέσβη επί τιμής Βασιλάκη. Εντελώς τυχαία γνώρισα τελευταία μια συγγενή του και μου μίλησε για τη προσηνότητα του χαρακτήρα του, την ηθελημένη ταπεινή του στάση, τον επαγγελματισμό και τη συνέπεια που τον χαρακτηρίζουν. Στοιχεία που είναι τόσο ισχυρά, ώστε να είναι ο βασικός συνομιλητής στις συνεχείς συναντήσεις μέχρι την επίτευξη του διπλωματικού στόχου, έχοντας αποσυρθεί εδώ και χρόνια από την ενεργή δράση.
Δεν κάνει δηλώσεις, δεν εμφανίζεται σε σαθρά γυαλιά, δίνει σπάνια συνεντεύξεις σε εφημερίδες. Η απουσία έπαρσης στην πολύχρονη, επιτυχημένη πορεία του τον κάνει ιδιαίτερο. Τουλάχιστον για μένα.

Το surreal βέβαια είναι ότι στη χώρα που την καθημερινότητα τη διαμορφώνουν μετριότητες και νάνοι, δε θα δεις ποτέ τέτοιους ανθρώπους να είναι οι πρωταγωνιστές. Έχουμε καλύτερα κακέκτυπα να καταπίνουμε.

Κλείνομαι σε σκοτεινές αίθουσες και συνεχίζω να κάνω ανούσιες σκέψεις.


Π.