Η προηγούμενη βδομάδα ήταν γεμάτη από σκόνη. Ίσως για αυτό θέλησα οικειοθελώς να κρυφτώ στις σκοτεινές αίθουσες των κινηματογράφων.
Προφανώς τον πρώτο λόγο είχε το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Πέραν των ταινιών που είδα και θα αναφερθώ παρακάτω λίγα σχόλια για το οργανωτικό και τα παράπλευρα του θέματος.
Είναι υπέροχο να βλέπεις έναν και μόνο κινηματογράφο γεμάτο ασφυκτικά, με ουρές κάθε μέρα στη Σταδίου. Πιο πολλοί θεατές, διαφόρων ηλικιών, πολλοί γαλλόφωνοι(που ξεφύτρωσαν τόσοι Γάλλοι εκείνες τις μέρες;), μεγάλη ποικιλία ταινιών και ειδικά αφιερώματα σε σκηνοθέτες.
Επί της ουσίας είδα το Les Chansons d' Amour(Τα Τραγούδια της Αγάπης). Ανάλαφρο μιούζικαλ στο κέντρο του Παρισιού, με μπερδεμένη ιστορία, διαφορετικές αγάπες για θεματολογία και μια έμφαση του σκηνοθέτη στο τρίο. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης παρόν στην προβολή δικαιολογήθηκε για την απειρία του (Δείτε το post από τις Μάζες εδώ.

Δεύτερη ταινία το Paris. Με την Juliette Binoche σε έναν από τους πρωταγωνιστικούς και παράλληλες ιστορίες να υφαίνονται με κύριο και αναμφισβήτητο πρωταγωνιστή το ίδιο το Παρίσι. Αν κάτι μου έμεινε είναι οι γειτονιές της πόλης και το τραγούδι στις τελευταίες σκηνές. Απολαύστε το παρακάτω.


Τελευταία ταινία εκτός Γαλλίας, αν και με γαλλική επίδραση.
Αποστολή στην Μπριζ.
Καιρό είχα να δω τέτοια ταινία. Δυο πληρωμένοι δολοφόνοι στέλνονται αυτή τη φορά στην ήσυχη πόλη της Μπριζ στο Βέλγιο μέχρι τις επόμενες εντολές. Καυστικό μαύρο χιούμορ, ανδρική φιλία που περνάει από φίλτρα σκέψεων, όπλα και κακό, σε μια ταινία που πραγματικά διασκέδασα. Δείτε την στις αίθουσες με παρέα!
Εδώ διαβάστε κριτική από τις Μάζες και δείτε το trailer.


Ο αέρας καθάρισε τη σκόνη εξ Αφρικής.
Πάμε μια βόλτα. Στη θάλασσα. Σε σελιλόιντ. Ασπρόμαυρο.