Η εξεταστική μάς ετελείωσε και είπαμε να κάνουμε ξαπλοθεραπεία.
Είδαμε τον Nick Cave να χορεύει ασταμάτητα πάνω στο Λυκαβηττό (εμείς φταίμε που έχει πρόβλημα στατικότητας, χορεύαμε όλη τη νύχτα!), περάσαμε τέλεια στο Synch με τους Poni Hoax, τη Roisin Murphy και τον dj. Pilloski και μας βρήκε ο καύσωνας.
Περπατώ στον Κεραμεικό και πίνω μπύρες με την παρέα στην ταράτσα της Μικρασίας, με φανό το ολόγιομο φεγγάρι. Τις υπόλοιπες μέρες κάθομαι στο μπαλκόνι και ακούω τις αντιδράσεις των γειτόνων κάθε φορά που μπαίνει γκολ στα γήπεδα του Euro. Εννοείται πως η άκρη τα μάτια είναι καρφωμένα στα πόδια των ποδοσφαιριστών,αλλά προτιμώ τις αντιδράσεις τους από τα σχόλια του Βερνίκου. Έτσι κι αλλιώς έχω χάσει το ενδιαφέρον μου μετά τον αποκλεισμό Ελλάδας και Γαλλίας. Αλλά τι να κάνεις; Το τόπι έχει χάρη ακόμα κι αν δεν το κλωτσάει ο Henry.
Η ζέστη στο κέντρο μπλοκάρει τη σκέψη πολλών. Και βραχυκυκλώνει τις αντιδράσεις με περισσό εκνευρισμό.
Ευτυχώς υπάρχει η θάλασσα και το χαμόγελο μερικών.
Και οι βόλτες με το αμάξι. Κι οι συνοδηγοί μας, οι άνθρωποι οι κατάδικοί μας.
Φοράω γυαλιά και κυκλοφορώ στο Σύνταγμα με θερμοκρασία που κάνει τα πλακόστρωτα να μοιάζουν με κάτοπτρα πυρωμένα. Χαζεύω τους τουρίστες και περιμένω τις μέρες της άδειας.
Να κρυφτώ κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας μαζί του.
Και να αδειάσουμε μπουκάλια ρούμι.
Και να τραγουδήσουμε μαζί με όλη μας τη ψυχή σε συναυλίες που μιλάνε στην καρδιά μας.
Και να έχουμε ξεχάσει τα σοβαρά. Όχι σαν να μην υπάρχουν, αλλά σαν να μην κοιτάνε τα μάτια μας σε αυτά.
Και να έχουμε ξεχάσει τα ρολόγια. Και να έχουμε χρώματα στα μάτια.
Με πινέλα.