Οι Κυριακές στο κέντρο της Αθήνας είναι η καλύτερή μου. Το παραδέχομαι πως τη βιάζουμε ομαδικά την υπόλοιπη βδομάδα. Χωρίς το μετά να σκεφτόμαστε. Χωρίς το τώρα να συλλογιζόμαστε.
Και μένουν οι Κυριακές. Ράθυμες μες στη ζέστα και το λιοπύρι. Τέλη Ιούνη στην πόλη.
Βρίσκεις πάρκινγκ ακόμα και στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή. Τουλάχιστον πιο εύκολα.
Κι ακούς τη φωνή του Βερνίκου από ανοιχτά παράθυρα και μπαλκονόπορτες. Όταν δεν ακούς φωνές σε ντεσιμπέλ που ανεβαίνουν λόγω ζέστης.
Και μια ακατανίκητη βαριάντα να σε κρατάει στο κρεβάτι. Να μη σηκωθείς, να μην κάνεις τίποτα. Μόνο να πίνεις παγωμένο τσάι και να περιμένεις το ταξίδι της φυγής.
Το καταμεσήμερο δεν κυκλοφορεί τίποτα. Ούτε αυτοκίνητο, ούτε πεζοί. Μόνο άδεια λεωφορεία, άδεια βαγόνια του μετρό. Μόνο στη στάση της Ακρόπολης θα δεις κόσμο.
Ηλιοκαμμένα πρόσωπα με καπέλα, το βαγόνι μυρίζει αντιηλιακό. Και χάρτες. Και διαφορετικές γλώσσες.
Βγαίνω μαζί τους για να περπατήσω την ίδια διαδρομή. Να ξανανέβω στο λόφο της Ακρόπολης. Δυο φορές ως τώρα, ας τριτώσει το καλό. Ευτυχώς δεν πλήρωσα είσοδο, η οποία έφθασε αισίως τα 12 ευρώ. Γέλια πάνω στα λιθόστρωτα, και όλες οι ηλικίες. Και δέος ή απλά μια επίσκεψη που πρέπει να γίνει. Μια 5χρονη κουλουριάζεται στις πέτρες με φόντο τον Παρθενώνα κι ο πατέρας της τη φωτογραφίζει. Θα το θυμάται άραγε μετά από χρόνια; Και αέρας πολύς. Και ο Παρθενώνας εκεί. Να αποζημιώνει με την ομορφιά. Αυτό είναι άλλωστε και το ατού του. Να γεμίζει τα μάτια με το φως και να μας αφοπλίζει. Και το απογευματινό αττικό φως να γλυκαίνει τις γραμμές των κιόνων.
Κατεβαίνοντας και βλέποντας το καινούριο μουσείο της Ακρόπολης αναρωτιέσαι πότε θα το δεις με τα Μάρμαρα. Το σούρουπο θα βρει την πόλη να γεμίζει. Τα σμήνη μπαίνουν από τον Κηφισό, την παραλιακή και τα τσιμέντα των πολυκατοικιών πυρώνουν.
Τα παιδιά παίζουν σε πεζοδρόμια δίπλα σε άτακτα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Χύμα.
Στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, στα στενά της Πλάκας θα βρεις μιαν άλλη πόλη μες στη πόλη. Αυτή που υπάρχει εκεί αλλά δε βρίσκεις χρόνο να την εκτιμήσεις. Ή μάλλον την εκτιμάς πολύ και ακριβώς για αυτό θεωρείς ότι θα 'ναι πάντα εκεί να σε περιμένει.
Θα γυρίσουμε κι εμείς. Με χαμόγελα και χορτασμένα βλέμματα.
Και μπόλικη αρμύρα στα κορμιά. Και μια ραστώνη να μας κατακλύζει.
"Πες μου πού θες να σε πάω φέτος"
"Κάπου κοντά, κάπου εξωτικά, κάπου που θα 'χει θάλασσα. Και μπλε. Και λευκό. Και φως. Για να κρατήσουμε για τους χειμώνες που θα μας βρουν. Να 'χουμε απόθεμα κι ας μη μας χρειαστεί."
"Μην πάρεις πολλά μόνο. Τα χαμόγελά σου και τα μαγιό σου. Τα υπόλοιπα θα μας περιμένουν στο νησί."
Πρωταθλήτρια Ευρώπης η Ισπανία στο ποδόσφαιρο. Πρωταθλητές της ζωής οι ταξιδιάρικοι ευατοί μας. Με ένα αεράκι γλυκό να σηκώνεται στην πόλη.

ΥΓ. Τα οικονομικά είναι περιορισμένα. Παρ' όλα αυτά προτείνω ανεπιφύλακτα δυο συναυλίες για αυτή τη βδομάδα. Τουλάχιστον ας πάει κάποιος από εμάς.

Sharon Jones & The Dap-Kings. Απλά απολαύστε μια καθαρόαιμη soul φωνή.


Pink Martini. Θα 'θελα να ακούσω Dondestas Yolanda, una Notte a Napoli και αυτό εδώ που είναι το πρωϊνό μου ξύπνημα. Χορέψτε με τη ψυχή σας!