Κανονικά έπρεπε να αφιερώνω γραμμές για το μπλε του ουρανού που είδα το Σαββατοκύριακο. Για τη βραδύτητα που με κυρίεψε και τις μπύρες που καταναλώσαμε δίπλα στο κύμα. Για τα χαμόγελά μας, τις βουτιές μας στην αγκαλιά της θάλασσας, για τον έναστρο βραδινό ουρανό που είναι ορατός, αφού δεν τον επισκιάζουν τα φώτα της πόλης. Για τη λαχτάρα να φεύγεις από την πόλη για να δεις την πραγματική απλή ζωή λίγο πιο έξω. Και τα αστεράκια της Α. και τα δικά μου πάνω από την Ασπροβάλτα. Στην Εγνατία. Δίπλα στη θάλασσα, ένας ολόκληρος γαλαξίας από αστέρια.
Μα φαίνεται πως η θέση των άστρων αυτές τις μέρες έχουν κάτσει κάπως ανάποδα.
Κι εκεί που περιμένεις να ζήσεις απλά ένα Σαββατοκύριακο, αισθάνεσαι ο Ροβινσώνας Κρούσος που πρέπει να περάσει την περιπέτεια της ζωής του. Γιατί καλείσαι να αναμένεις μια ώρα σε μια αμαξοστοιχία υποτίθεται Express, χωρίς ουδείς να ανακοινώνει τι συμβαίνει. Μην κάνεις το λάθος να ρωτήσεις γιατί συμβαίνει. Μέγα λάθος. Οι μηχανοδηγοί και οι ελεγκτές βρίσκονται σε νιρβάνα κι παριστάνουν τον Βούδα. Και δεν μπορείς να αντιδράσεις. Να πεις ένα: Είστε απατεώνες! Αυτό είναι μόνο που κανείς μας δεν το ξεστομίζει. Υπομένει ο Έλληνας. Κι εκεί που λες ότι θα επιστρέψεις με μια βραδινή αμαξοστοιχία χαράματα στην μεγάλη πόλη, δε σε αφήνεις σε ησυχία η ΤΡΑΙΝΟΣΕ.
Ξέχασα να σας το πω. Έχει μετονομαστεί εδώ και καιρό. Κάτι σαν την Ολυμπιακή Αεροπορία. Σε Ολυμπιακές Αερογραμμές. Και σε κάτι άλλο που ούτε θυμάμαι. Περιμένεις μια ώρα στο Λιανοκλάδι, και ευχαριστείς όποιον άγιο γνωρίζεις για την τύχη σου να μην είσαι στο ακριβώς προηγούμενο τρένο. Εκείνο που συγκρούεται στον Μπράλλο μέσα σε σήραγγα και στραπατσάρει ακόμα μια φορά την εικόνα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Φορτώνεσαι τη βαλίτσα και κάνεις το υπόλοιπο της διαδρομής με λεωφορείο. Λεωφορείο. Μαγική λέξη. Πάει παντού.
Μια ολόκληρη χώρα έχει δεθεί με τους αυτοκινητόδρομούς της. Άθλιους, με σημεία καρμανιόλες, πανάκριβοι με διόδια ανούσια. Κι αν δεν είναι το αυτοκίνητο, το μόνο μέσο μαζικής μεταφοράς που είναι ακόμα αξιόπιστο είναι το λεωφορείο. Δεν δοκιμάζεται από μποφόρ, δεν έχει τις καθυστερήσεις της Ολυμπιακής και εσχάτως έφτασε να είναι πιο ασφαλές κι από το πιο σταθερό μέσο μεταφοράς, τον σιδηρόδρομο.
Τα τραίνα τα λατρεύω. Έχω διασχίσει τη χώρα πολλές φορές. Και τα θεωρώ τα πιο ασφαλή. Αλλά φευ. Σε κάποια άλλη χώρα. Γιατί σε αυτήν που μ’ έλαχε, η σιδηροδρομική γραμμή Αθήνα – Θεσσαλονίκη – Δίκαια έχει μόνο μια γραμμή, μόνιμες καθυστερήσεις, αραιωμένα δρομολόγια, έλλειψη τροχαίου υλικού, ελλειπή σηματοδότηση και άλλα παρελκόμενα. Ένα μέσο τόσο ανεπτυγμένο σε άλλες χώρες, στην Ελλάδα είναι τόσο παραμελημένο. Θαρρείς κάποιος θέλει να το καταργήσει.
Δεν ξέρω τι θα γίνει με τον ΟΣΕ. Έτσι τον γνώρισα και έτσι θα τον λέω. Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ μπορεί άλλωστε σε λίγο να γίνει ΤΡΕΛΟΣΕ, ΤΕΛΕΙΩΣΕ, κτλ. Είναι ωστόσο άλογο σε μια ευρωπαϊκή χώρα οι μεταφορές να βασίζονται στο οδικό δίκτυο. Και εύχομαι πραγματικά να αναλάβουν γαλλικά χέρια την τύχη του οργανισμού. Εμείς δεν είμαστε άξιοι. Ή μάλλον δεν θέλουμε να είμαστε άξιοι για οποιαδήποτε επιχειρηματική αποστολή, για οποιαδήποτε τεχνολογική πρόοδο. Οι Γάλλοι στο συγκεκριμένο τομέα είναι μανούλες. Μάλλον μας χρειάζονται πολλές νταντάδες τελευταία. Και κάτι τελευταίο. Θα συνεχίσω να ταξιδεύω με τρένο. Η απαξίωση και η αδιαφορία είναι η εύκολη λύση. Και δεν φταίνε τα άστρα. Ο κακός κι ανάποδός μας ευατός φταίει. Ο αναίσθητος προϊστάμενος μιας αμαξοστοιχίας, ο νευρικός ελεγκτής, ο φιλοτομαριστής επιβάτης, ο ανάξιος τμηματάρχης ενός οργανισμού που παραλύει, ο πολιτικός που αδιαφορεί. Μαζί τον βουλιάζουμε και μαζί θα τον παραδώσουμε στους Γάλλους. Αποικία εν έτει 2008. Και εις άλλα με υγεία.

ΥΓ. Πόσους αποφοίτους ελληνικών και διεθνώς αναγνωρισμένων πανεπιστημίων απασχολεί ο ΟΣΕ; Πόσο πληρώνει τις βραδινές βάρδιες; Κάθε πότε ανανεώνεται τόσο το τροχαίο υλικό όπως και οι ικανότητες των μηχανοδηγών; Πόσα λαθραία βαγόνια παραπάνω; Μην απαντήσετε. Θα τα καταγράψουν όλα στο σχέδιο πώλησής του στους Γάλλους και σε ένα υποτυπώδες business plan.

ΥΓ2. Ετοιμάζω βαλίτσες για Χανιά μαζί με τους συμφοιτητές μου. Διοίκηση Αλλαγών με φόντο το κάστρο των Χανίων. Θα τα καταφέρουμε να τα αλλάξουμε; Θα καταφέρουμε να αλλάξουμε οι ίδιοι; Θα φορέσουμε χαμόγελα και αντιηλιακά. Και νιάτα που κοιτούν κατάματα τη θάλασσα. Γεμάτα αρμύρα κορμιά που ταλαντεύονται στο χρόνο.
"Υπάρχει κάπου στον κόσμο ένα νησί μόνο για εμάς. Πάμε;"