Περίεργες μέρες κι ας έχει γλυκιά ζέστη έξω. Υγρασία και νωθρότητα.
Προσπαθώ να οσμιστώ τι θα έρθει παρακάτω. Κανείς μας δεν το ξέρει. Ίσως καλύτερα κανείς μας δε θέλει να μάθει. Ίσως γιατί βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι είναι το χειρότερο. Είναι;
Σκουντιέμαι καθημερινά στο δρόμο με αγνώστους. Ένας θυμός και μια μόνιμη διάθεση για καβγά. Πάθη και μίση. Ξέρω έχω ξαναγράψει για αυτά. Ξέρω τα έχω δικαιολογήσει ενίοτε στις παρέες που ρέει άφθονο το αλκοόλ. Όμως έχω την αίσθηση ότι είναι διαφορετικό.
Έχουν αλλάξει οι σταθερές μας στις συναρτήσεις μας. Εμείς τις πειράξαμε. Τις καταντήσαμε εκδικητικές. Και θυμωμένες. Και αρνητικές.
Κάποιος μου 'λεγε κάποτε πως όσο περισσότερο θυμό συγκεντρώνεις μέσα σου, τόσο πνίγεσαι μέσα στο δηλητήριό σου. Κι αν πέσεις στο πηγάδι αυτό, χάνεις το παιχνίδι της ζωής σου.
Ίσως να φταίνε τα πάθη μας εδώ σε αυτήν τη χώρα, τα αίματά μας που γυρνάμε πίσω και σαν μικροεπαναστάτες ζητάμε να αλλάξουμε ότι εμείς οι ίδιο θρέφουμε. Σαν πιτσιρικάδες που κομπάζουν για κάτι τόσο ασήμαντο "εγώ έκανα αυτό...να!Θαυμάστε με!"
Ίσως πάλι αδυνατώ να καταλάβω το "δίκαιο" του καθενός. Ίσως κουράστηκα να ακούω για αλλαγές και "revolution is the only solution". Δε μου αρκεί να τ' ακούω πια.
Και δε θέλω ψευτοηρωϊσμούς γύρω μου, μήτε θυσίες στο όνομα του οποιουδήποτε.
Μυρίζει μπαρούτι.Και δε μου αρέσει. Μυρίζει και έλος. Ακύμαντο κι ατάραχο.
Μένω απαθής.Δεν απέχω.Απλά συνειδητά δε θέλω να είμαι επαναστάτης με ταμπέλα.
Θα συνεχίζω να παρακολουθώ τα ξεσπάσματα θυμού σας με απάθεια. Και κατανόηση. Είναι σαν να καταπίνετε τεράστια κομμάτια παγωμένου θυμικού μέσα σας. Να τα περιθάλπτετε και να τα κάνετε ένα με τα σώματα και τις ψυχές σας. Φοράτε το μανδύα σας στο τέλος και γίνεστε αυτό που απεχθάνεστε. Αυτό που φοβάστε να δείτε τα βράδια στον καθρέφτη σας. Κι όταν ξυπνήσετε μετά από χρόνια, αν γίνει αυτό βέβαια,θα δείτε τη ζωή που πέρασε από μπροστά σας και εσείς φορέσατε τα άγρια προσωπεία σας.
Απομεσήμερο σχεδόν στον κόμβο Κηφισίας,κατηφορίζοντας την Αλεξάνδρας, χωρίς ρολόι, χωρίς πυξίδα, ο νοτιάς φέρνει γέλια στα αυτιά μου. Πιτσιρικάδες τριγυρνούν με ποδήλατα κοντά στα Προσφυγικά. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι με μπαστούνια, γαλήνια,χάζευαν έναν οδηγό για την Αιδηψό. Έξω από τη ΓΑΔΑ, ένας αστυνομικός ευχόταν σε συνάδερφο για τα γεννητούρια. Και κάπου εκεί φτερούγιζε κι ο έρωτας. Ανεκπλήρωτος ή όχι,ποιος να το πει.Ένα μόνο στα σίγουρα. Ζωντανός.Σπαρταριστός. Κι ας έχει τρελό μποτιλιάρισμα τούτη την ώρα η Αλεξάνδρας. Ίσως καταφέρουμε να ακούσουμε και πουλιά να κελαηδούν.Ακόμα.Λες;