Εν μέσω διπλωματικής εργασίας και οικονομικής κρίσης, το μόνο που δε θα περίμενα είναι να ξοδέψω για θεάματα. Cash. Η λατρεμένη λέξη όλων τελευταία. Απροκάλυπτα τη χρησιμοποιώ. Δεν κάνω συχνά προτάσεις για ακριβά θεάματα. Τούτα εδώ όμως τα αναμένω και τα ακριβοπλήρωσα.
Στάση πρώτη. Depeche Mode. Όταν μάθαμε με την παρέα, λίγο πριν το τέλος του 08, για τα εισιτήρια μάς έπιασαν οι αναμνήσεις. Οι DM είναι η αγαπημένη μου μπάντα. Αυτή που όταν σε ρωτάνε ποια μουσική ακούς είναι αναπόφευκτο να μην απαντήσεις πως χοροπηδούσες με το It's No Good, ξενύχτησες με το Walking In My Shoes,ερωτεύτηκες με το Enjoy The Silence. Την τελευταία φορά, στο Touring The Angel,παρέα με τους The Raveonettes, δεν κατάφερα να τους δω. Έτσι λοιπόν στις 12 του Μάη αναμένω να δω τον Dave Gahan επί σκηνής να τα δίνει όλα. Επιστροφή στην Ελλάδα, τη χώρα με το πιο φανατικό φαν κλαμπ, το Hysterica, τη χώρα της τελευταίας συζύγου του κι ελπίζω να μας μιλήσει και στα ελληνικά. Το καινούριο άλμπουμ βγαίνει στην Ευρώπη γύρω στις 20 Απρίλη και ήδη το Wrong με τα μπάσα του αποκτά φανατικούς.
Στάση δεύτερη. Τιτανικός του Ρήγου. Η Bossa Nova άφησε μια γλύκα υπέροχη. Ο Ρήγος είναι απλά the next best thing μου. Επιστρέφει στη σκηνή του Εθνικού πιο ποιητικός. Μουσική electronica μπροστά στα παγόβουνα της ζωής. Ο ίδιος δίνει το στίγμα. Η Ναυπλιώτου πρέπει να παίζει στα ακροδάχτυλα και οι υπόλοιποι να ακροβατούν σε ένα συνδυασμό χορού και αφήγησης. Ο χορός στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες τέχνες πάντως δεν έχει τη θέση που του αξίζει. Αν εξαιρέσω τον Παπαϊωάννου, τη Σπυράτου και τον Ρήγο τα υπόλοιπα είναι υποκατάστατα.
Η τέχνη έχει γίνει προνόμιο. Όπως έχει γίνει και η γνώση.