Σκόρπιες εικόνες σαν αυτές που όλοι λίγο πολύ ζήσαμε.
Για όσο κρατήσουν, λίγο πριν ξεθωριάσουν στο γκρίζο της μεγάλης πόλης.
Εισιτήρια επιστροφής.
Βαγόνια γεμάτα ασφυκτικά. Με 20 ορθίους από Λάρισα. Δικαίωμα στο φθηνό ταξίδι πάνω στις ράγες Θεσσαλονίκη-Αθήνα. Τροχονόμοι στα ταξί μήπως και χάσουμε τη βιωτή. Είδηση στο ράδιο του ταξιτζή, γάμοι ομοφυλοφίλων στην Ιταλία του Πάπα.
"Αν το αγόρι μου γίνει πούστης θα το πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια στο ποτάμι."
"Έχει η Αθήνα ποτάμι;"
Καιρός βροχερός στην Άνω Πόλη. Υγρασία στις πλάκες της Αριστοτέλους και παζάρια στο Καπάνι. Ο Ρήγος επιμελείται το καινούριο hotspot της πόλης. Ναι, το πρώτο όνομα είναι η Πέγκυ Ζήνα. Κατηφορίζουμε νωρίς το βράδυ στο Elvis.
"Θα προλάβουμε μια βόλτα σκαστοί στα Κάστρα αργότερα;"
"Αν θυσιάσεις λίγες ώρες ύπνου, θα δεις τα φώτα μέχρι την Περαία και πιο πέρα."
Πέραν. Των όσων κουβαλά η ελληνική επαρχία μέρες του Πάσχα, των βιαστικών κατοίκων των πόλεων που συμπυκνώνουμε ώρες για το μετά.
Δω στα λιανοχορταρούδια μαζί με το Η Ζωή εν Τάφω. Χαρμολύπη. Ο κήπος πλούσια φορτωμένος, βράδυ Μ.Πέμπτης και οι τέσσερις πασχαλιές το βράδυ καλούν για όνειρα γλυκά. Μέχρι την Κυριακή του Πάσχα στο τραπέζι. Εδέσματα χαράς με της φροντίδας το χέρι καμωμένα. Πως αλλιώς. Ουσίες κι οινοπνεύματα. Και χοροί κυκλωτικοί.
Πιάνει το Δεύτερο Πρόγραμμα ακόμα και στα σύνορα της εσχατιάς. Κοινοί χοροί, κοινοί καημοί. Δίχως μιζέρια όμως. Η κρίση είναι άλλων. Άλλων δημιούργημα, άλλων κατάντια.
Πτωχοί ως άλλοτε και τώρα, της πλεονεξίας είλωτες. Για δαύτους δεν είναι το Πάσχα. Μα για εκείνους που ποθούν μιαν Ανάσταση. Λυτρωτική και λαμπερή. Με μια φέτα ψωμί κι ένα ποτήρι κρασί.
"Παλιότερα έκανα ώρες να έρθω από την Ξηροκρήνη στα νεκροταφεία της Θέρμης."
"Σας έπεσε το εισιτήριο..."
"Πάνε δυο χρόνια που τον έχασα και κάθε μέρα εκεί είμαι"
"Καλό Παράδεισο να 'χει"
Τα Κάστρα το βράδυ είναι απόλαυση. Παγκάκια με ζευγαράκια, στενά με χαμηλά σπίτια με μεγάλα παράθυρα.
"Παγωτό χωνάκι θα πάρουμε;"
"Δεν έχουμε χρόνο. Η Χ. από τη Φλώρινα κατέβηκε μόνο για σένα. Μη ρεμβάζεις τόσο πολύ! Θαρρείς και δεν έχεις μείνει με τις ώρες σκαρφαλωμένη εδώ πάνω μέχρι τα χαράματα..."
Ο Χαριζάνης κάνει ακόμα τα καλύτερα πάρτυ στην πόλη. Σταθερή αξία τα απογεύματα κι ας είμαι φανατική του Republic. Hey Mr.Music, Baby Blue by Neil Sedaka!
Ταξί για Χαριλάου νυχτερινό. Γροθιά σε ταξιτζή από νταή με Audi ασημί. Τι είπατε; Για ένα μεροκάματο; Απολογισμός βραδιάς: Σχισμένο κάτω χείλος, μάρτυρας ο πελάτης για την τροχαία, κυνηγητό μέχρι τη Μενεμένη από συναδέρφους ταξιτζήδες.
"Να μου πεις πού μένεις να σου στείλω προσκλητήριο. Τον Ιούλη παντρεύομαι."
"Α ρε Έλσα. Δε σας προλαβαίνω πια! Να κάνετε λίστα να ξέρω μη φοράμε τα ίδια σε όλες"
"Πάμε σινεμά καπάκι;"
"Είναι περασμένα μεσάνυχτα.."
"So what?"

Χαράματα λίγο πριν πακετάρω. Δίπλα μου αυτοί που αγαπώ. Περπατάμε στην παραλία με μια μπουγάτσα στο χέρι.
"Πότε θα ξανάρθεις;"
"Δε χρειάζεται να ξαναέρθω σύντομα.Άλλωστε είμαι πάντα εδώ. Κι είμαστε πάντα μαζί. Τα 504 χλμ. είναι απλώς αριθμός απόστασης. Μετριέται το μαζί των ψυχών σε κλίμακα;"

υγ. Στη Ν.
Που μαζί βλέπουμε το λευκό και το αισιόδοξο. Τώρα ειδικά που εκείνη καλείται να αντιμετωπίσει το μαύρο του θανάτου. Καλό κουράγιο ψυχούλα μου! Ανάσταση εντός.